Αρκετός κόσμος σήμερα στα κοινωνικά δίκτυα αλλά κι ιστοσελίδες ασχολήθηκε με το θάνατο του δικηγόρου, Χρήστου Γραμματίδη που έχασε τη μάχη με την επάρατο. Δημοφιλής άνθρωπος, γείτονας με δομημένο λόγο, είχε συμβεί να διαβάσω απόψεις με τις οποίες άλλοτε συμφωνούσα, άλλοτε όχι.
Του Στρατή Μαζίδη
Όμως θα σας μιλήσω για τον πατέρα του, τον Στρατή. Ξέρετε όταν κάποιος φεύγει πρόωρα από τη ζωή, σύμφωνα με τα ανθρώπινα μέτρα, άλλοτε εστιάζουμε σε αυτούς που μένουν και άλλοτε στο πρόσωπο που έφυγε. Λόγω της αναγνωρισιμότητας του Χρήστου γράφτηκαν κείμενα, σηκώθηκαν αναρτήσεις, έγιναν κοινοποιήσεις. Όλα αυτά θα κορυφωθούν με την εξόδιο ακολουθία και μετά...μοναξιά. Όταν φεύγει ένας άνθρωπος, η ζωή θα συνεχιστεί. Τα κακώς κείμενα που έθιξε ο Χρήστος όσο έδινε τη μάχη του, θα ξεχαστούν δυστυχώς κι αυτά.
Για κάποιους τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Ο Στρατής θα γυρίσει στο σπίτι του. Θα βιώσει όλη την ένταση και μετά, σαν τελειώσουν αυτά, τότε θα νιώσει το κενό. Θα μπορέσει να βγάλει, όλα όσα έκρυβε από το γιο του το τελευταίο διάστημα για να φανεί δυνατός. Μήνες τώρα υπέφερε κι αυτός σιωπηλά προσπαθώντας να συμπαρασταθεί στο παιδί του. Συν-υπέμενε στωικά. Κι όχι μόνο τώρα αλλά τα τελευταία 35 χρόνια που ως πατέρας έπρεπε να δίνει το παράδειγμα, να επαινεί, να ανέχεται, να ενισχύει, να ακούει, να αγωνιά.
Τον Στρατή, με τον οποίο έχουμε σφαχτεί πολύ άσχημα στο παρελθόν για τα τοπικά στην Αγία Παρασκευή, του έχω σούρει και αντίστροφα, τον καταλαβαίνω. Δεν είναι μόνο ότι είμαστε συνονόματοι. Οδοντίατρος κι αυτός, όπως ο πατέρας μου. Επίσης κάποτε βρέθηκα στη θέση του γιου του υπο διαφορετικές συνθήκες και σε νεαρότερη ηλικία. Σπούδασα στο μεγάλο σχολείο που λέγεται "Δημόσια Υγεία". Είδα κι έπαθα να ορθοποδήσω. Τα έγραψα όλα σε ένα βιβλίο, που κανείς δε δέχθηκε να εκδώσει ενώ υπήρχε κόσμος που μάθαινε για αυτό και μάταια μου το ζητούσε. Αρκετά χρόνια αργότερα, πατέρας πια κι ο ίδιος και έχοντας μάθει από φίλους όλα όσα υπέφεραν τότε οι γονείς μου, κλείνω καμιά φορά τα μάτια μου. Στη θέση του πατέρα μου βάζω τον εαυτό μου. Στη δική μου ένα από τα παιδιά μου. Αντέχω λίγα δευτερόλεπτα και ανοίγω τα μάτια μου αμέσως πριν χάσω τα λογικά μου. Κάποτε το κεφάλι του γιου μου άνοιξε στα δύο. Τον πήγα στο ίδιο νοσοκομείο που πέρασα ο ίδιος πολύ καιρό. Την ώρα που τον μετέφερα, αισθανόμουν ένα παλιό γνώριμο σφίξιμο. Όταν ακούς το παιδί σου να υποφέρει και να πονά, ενώ γνωρίζεις τι σημαίνει πόνος, θες να σπάσεις την πόρτα και ό,τι βρεις μπροστά σου. Δεν το κάνεις. Φωνάζεις μέσα σου και λες "Σε μένα Θεέ μου". Όποτε συμβεί να καταπέσω, οι γονείς μου αλλάζουν δέκα χρώματα. Κάποτε η μητέρα μου μου έλεγε "κάθε φορά που τρυπούσαν εσένα μια, τρυπιόμουν εγώ εκατό". Τότε δεν το δεχόμουν. Σήμερα το καταλαβαίνω. Παιδί και γονιός λοιπόν μαζί, καταλαβαίνω απόλυτα τον Στρατή που σήμερα αποχαιρέτισε το γιο του μετά από μια μακρά περιπέτεια, γεμάτη δοκιμασίες.
Ο Χρήστος πριν λίγες ημέρες έγραψε ένα πολύ όμορφο μήνυμα για τον Στρατή. Ίσως ήξερε ότι δε θα έχει άλλη δυνατότητα να πει κάποια πράγματα για τον πατέρα του. Το έκανε δημόσια και λεβέντικα. Ο Στρατής είναι μερακλής άνθρωπος. Ερωτευμένος μέχρι το μεδούλι με τον Πλαταμώνα, φανατικός οπαδός της ΑΕΛ, περιμένεις στο σαλόνι του ιατρείου του και τον ακούς να σιγοτραγουδάει μαζί με τον Ξυλούρη το "γεια σου χαρά σου Βενετιά".
Ο Στρατής είναι ρομαντικός. Έχει καλλιέργεια. Διαθέτει γνώσεις. Γνωρίζει λεπτομέρειες. Είναι ο δίδυμος αδερφός του Πίτερ Ουστίνοφ. Ένας καφές ή μια συνάντηση με τον Στρατή δεν είναι απλή παρέα, αλλά επένδυση. Σαρκάζει και σαρκάζεται. Θέλει και προσοχή για να μην τον παρεξηγήσεις. Η διαφωνία μαζί του θέλει τέχνη. Βασικά ο Στρατής είναι ντελικατέσεν.
Διαβάζοντας συχνά τα νέα του γιου του, τον έφερνα στο νου μου. Τον είχα ρωτήσει 1-2 φορές τι κάνει. Εννοώντας το σκεπτόμενος το δικό μου πατέρα κάποτε. Το να σε ρωτούν τι κάνεις, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση αν το εννοούν. Το εννοούσα.
Πριν λίγες ημέρες κι έχοντας διαβάσει πως τα πράγματα δεν πάνε καλά, τον ρώτησα "τι κάνεις;". Μου αποκρίθηκε "υπομονή Στρατάκο". Του είπα "θα χαρώ να σε δω, να σου πω καμιά μ...λακία να ξεχαστείς". Δεν πρόλαβα. Ο Στρατής πλέον δεν κάνει υπομονή. Κάνει κουράγιο. Νομίζω θα τα καταφέρει. Το ταξίδι για την Ιθάκη συνεχίζεται.
ΥΓ: Δεν ήξερα τι φωτογραφία να βάλω. Νομίζω ότι το κάστρο του Πλαταμώνα με την απέραντη γαλάζια θέα ενδείκνυται.