Λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή; Δε θα μπορούσε πάντως να λείψει ο «ανίκητος-ηττημένος» από μια φιέστα ...Χρέους, με τον σύντροφο Τσίπρα θριαμβευτικά γραβατωμένο χάρη στο δώρο του Ζάεφ.
Δημήτρης Γιαννόπουλος
Ο Γιάνης Βαρουφάκης όμως είναι ο τελευταίος που δικαιούται να ειρωνευτεί τους κυβερνητικούς «συντρόφους» του για την επιμήκυνση της περιόδου χάριτος στα τοκοχρεολύσια των δανείων (€96δις) του Μνημονίου 2 που τους «παραχώρησε» το Eurogroup της 21 Ιουνίου.
Ήταν ένα από τα ανταλλάγματα για την συμφωνία των Πρεσπών που ο Γιάνης εξύμνησε ως εξαιρετική — μήπως λόγω «δημιουργικής ασάφειας»;
Προσέξτε τη ...καταλυτική Βαρουφάκειο κριτική: «Αν επήλθε απομείωση χρέους, γιατί δεν μείωσαν παράλληλα τον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος;»
Απάντηση: Προφανώς γιατί τα πρωτογενή πλεονάσματα 3.5% δεν επαρκούσαν για να καλύψουν τα θηριώδη τοκοχρεολύσια της τριετίας 2020-2022.
Μα Γιάνη, ξεχνάς πως μια πολύ μικρότερη «απομείωση» των δόσεων αποπληρωμής του χρέους προς ΕΚΤ και ΔΝΤ (συνολικά €48δις) μέσω «swaps ομολόγων του ESM», ήταν μία από τις φαεινές σου ιδέες που απορρίφθηκαν πριν καλά-καλά προταθούν στους δανειστές;
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Κατ’ αρχάς, ο ίδιος ο Γιάνης πάντα υπήρξε και παραμένει (τουλάχιστον από το 2013) φανατικός πολέμιος κάθε σκέψης μερικής ή ολικής διαγραφής δημοσίου χρέους αλλά και του λογιστικού ελέγχου με τον οποίο θα μπορούσε να την είχε επιβάλει ως υπουργός οικονομικών με την πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Αντί γι αυτό, είχε αρχικά προτείνει τα περίφημα «swap ομολόγων κατοχής ΕΚΤ και δανείου Δ.Ν.Τ.» ως ελάφρυνση των αμέσων υποχρεώσεων εξυπηρέτησης τους την 4ιετία 2015-3018, μέσω έκδοσης νέων ομολόγων από τον ESM.
Με τη διαφορά ότι αυτή η μετριοπαθής «έξυπνη απομείωση» χρέους, δεν επαρκούσε ούτε πρωτογενή πλεονάσματα 1.5% να διατηρήσει, αλλά ούτε να παρακάμψει το νέο παγόβουνο τοκοχρεολυσίων €89δις, που σκίαζε τη τριετία 2020-22.
Αλλά μόλις του έτριξε τα δόντια ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι στις 4-2-2015, αίροντας το waiver στα ελληνικά ομόλογα, ο Βαρουφάκης ανέκρουσε πρύμνα στις μετριοπαθείς προτάσεις του.
Πάραυτα λοιπόν μεταμορφώθηκε στον πρώτο «δηλωσία» χρέους της Αριστεράς, αφού δεσμεύτηκε ρητά στο Eurogroup της 16-2-2015, να «εκπληρώσει στο ακέραιο και εμπρόθεσμα όλες της υποχρεώσεις της χώρας που απορρέουν από την Δανειακή Σύμβαση του 2012».
Στη συνέχεια, τον βρίσκουμε να θριαμβολογεί για την «δημιουργική ασάφεια» της Απόφασης Eurogroup της 20-2-2015 όπου δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά για οποιαδήποτε ελάφρυνση ή αναδιάρθρωση χρέους παρά τις επανηλημμένες νύξεις για ισχύ των «τρεχουσών ρυθμίσεων» έναντι του προγράμματος Τσίπρα-Βαρουφάκη.
Μάλιστα, μία βδομάδα αργότερα, στις 27-2-2015, ο Βαρουφάκης υπογράφει στα κρυφά, παρακάμπτοντας Βουλή, κυβερνητικό συμβούλιο και Κοινοβουλευτική Ομάδα, τόσο την Σύμβαση Παράτασης της Δανειακής του 2012, όσο και τα Προαπαιτούμενα για την ολοκλήρωση της 5ης Αξιολόγησης που είχε αφήσει ανεκτέλεστα ο προκάτοχός του Γκίκας Χαρδούβελης (βλ. Ανίκητοι Ηττημένοι, σελ. 488-490, όπου ο Βαρουφάκης περιγράφει πως υπέγραψε στα βαθειά χαράματα την επιστολή προς Βίζερ με τα προαπαιτούμενα του β´ μνημονίου).
Δεν χρειάζεται βέβαια να αναφερθούμε στο τραγικό τετράμηνο της μετέπειτα περήφανης διαπραγμάτευσης, με πιστωτική ασφυξία, στέγνωμα των ταμείων και εκβιασμούς των δανειστών, που οδήγησαν στο κλείσιμο των τραπεζών και την υπογραφή — πάλι από τον Βαρουφάκη — των εξοντωτικών capital controls, τα οποία διέλυσαν ό,τι είχε μείνει όρθιο στην ελληνική οικονομία.
Τρία χρόνια αργότερα όμως, βρίσκουμε πάλι τον αμετανόητο-ηττημένο Γιάνη Βαρουφάκη να ασκεί «συντροφική», «ρεαλιστική» και «εποικοδομητική» κριτική στο δίδυμο Τσίπρα-Τσακαλώτου, πολλές φορές από τα δεξιά!
Αυτή τη φορά το κάνει ως ιδρυτής του πολυκέφαλου “πανευρωπαϊκού» κόμματος DiEM25, και του ελληνικού του παραρτήματος ΜέΡΑ25, όπου υπόσχετε να βοηθήσει την Ελλάδα, αλλά μόνο στο μέτρο που καταφέρει να αποτρέψει την ...διάλυση της Γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης απο τους... «εθνικολαϊκιστές» αντιπάλους της, είτε στην Αριστερά είτε στη Δεξιά.
Για αυτό, το πρόγραμμα του ΜέΡΑ25 δεν ευαγγελίζεται τίποτα παραπάνω από γενικόλογες υποσχέσεις τύπου Νέας Δημοκρατίας (για μειώσεις φορολογικών συντελεστών), μαζί με μείωση πρωτογενών πλεονασμάτων, «δημόσιο παράλληλο σύστημα πληρωμών», και φυσικά «αναδιάρθρωση χρέους» της οποίας ο ίδιος αποφεύγει συστηματικά να προσδιορίσει το μέγεθος και το τρόπο, «είτε είμαστε μέσα είτε έξω από το ευρώ».
Όλα αυτά για να μην συλληφθεί για μια ακόμη φορά να ψεύδεται ασύστολα.