Πραγματοποιήθηκε μια ακόμη παρέλαση υπερηφάνειας στην Αθήνα. Δε με αφορά το ζήτημα, ίσως γιατί ως θέαμα δε μου ήταν καινούριο. Πριν πάρα πολλά χρόνια στο Λονδίνο είχε τύχει να πέσω πάνω σε μια τέτοια παρέλαση, μου φάνηκε παράδοξο το όλο θέαμα κοιτώντας έξω το παράθυρο λόγω της φασαρίας και επέστρεψα σε ότι έκανα.
Του Στρατή Μαζίδη
Δε μου κάνει εντύπωση που κάποιος/α νιωθεί υπερηφάνεια για το τι κάνει στο κρεββάτι του και το επιδεικνύει με προκλητικό τρόπο και ενδεχομένως ξεπερνώντας τα όρια της ελευθερίας των άλλων.
Αυτό που μου κάνει όμως εντύπωση είναι πως στην Ελλάδα, τη χώρα καρπαζοεισπράκτορα του 2018, τη χώρα με τους δύο ξεχασμένους αιχμαλώτους στην Τουρκία, τη χώρα που χάνει τη Μακεδονία, τη χώρα που δημεύονται σπίτια και περιουσίες για τεχνητά χρέη στην εφορία, τη χώρα που δεν υπάρχουν δουλειές, ναι σε αυτήν τη χώρα, υπάρχουν άνθρωποι που αισθάνονται ακόμη περήφανοι για κάτι. Ακόμη και αυτό το κρεββάτι κινδυνεύει με κατάσχεση.
Νομίζω ότι στην πατρίδα μας δεν υπάρχει τίποτε για το οποίο πλέον μπορεί να αισθάνεται κανείς υπερήφανος. Ούτε καν οι παρελάσαντες, διότι τα ίδια ζόρια και συνθήκες ισχύουν και για αυτούς, τους οποίους κάποιοι εκμεταλλεύονται ενώ συνεχίζουν την αντι-λαϊκή πολιτική τους.
* photo: gagnonm1993 / pixabay