Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφουμε για την εξάρτηση των νεοελλήνων από τα κοινωνικά δίκτυα. Τα τελευταία χρόνια παρατηρεί κανείς ότι το κινητό αποτελεί τη φυσική προέκταση του χεριού.
Του Στρατή Μαζίδη
Βλέπω πχ εκπαιδευτικούς να εκθέτουν κακώς φόρα παρτίδα τα παιδιά με τα πρόσωπά τους κατά τη διάρκεια σχολικής δραστηριότητας για να μαζέψουν μπράβο και likes ενώ θα έπρεπε να τα ενημερώνουν για τους κινδύνους δείχνοντάς τους την αληθινή ζωή.
Βλέπω συζύγους και μητέρες να φωτογραφίζουν τα δημιουργήματα της κουζίνας τους για να μαζέψουν μπράβο και likes.
Βλέπω πατέρες και συζύγους να σπάνε την κάθε μικρή χαρά με τα παιδιά τους για να τα ανεβάσουν στο διαδίκτυο και να μαζέψουν μπράβο και likes.
Βλέπω ζευγάρια που φωτογραφίζουν το ποτήρι με το ποτό ή το πιάτο πριν φάνε για να μαζέψουν μπράβο και likes.
Σήμερα είδα και κάτι άλλο. Γενέθλια μιας κοπέλας. Και ενώ όλοι ήταν εκεί, δεν ήταν. Έβλεπες 10 ανθρώπους και δέκα υψωμένα χέρια με τα κινητά να καταγράφουν το τραγουδάκι. Δεν έβλεπαν τη φίλη τους, που ήταν εκεί δίπλα, μπορούσαν να την ακουμπήσουν, να την τσιμπήσουν, αλλά το παρακολουθούσαν Live μέσω του κινητού τους.
Βλέπω ανθρώπους που ζουν για να κρατούν ζωντανό τον ηλεκτρονικό εαυτό τους. Ανθρώπους που μετέχουν πρόθυμα στο πείραμα της κλειδαρότρυπας. Ο πραγματικός όμως εαυτός τους τι γίνεται; Πού βρίσκεται; Τι ανάγκες έχει;
Θα πεθάνουν, αν τους τραβήξεις το facebook από την πρίζα;
* photo: geralt / pixabay