Ο τίτλος του σημερινού κειμένου, απόσταγμα της λαικής θυμοσοφίας, δεν αφήνει περιθώρια για δεύτερες σκέψεις ότι στα νεκροταφεία είναι ενταφιασμένες, μεταξύ των άλλων ανθρωπίνων αδυναμιών και ματαιόδοξων επιδιώξεων, οι ελπίδες εκατομμυρίων θνητών, οι οποίοι μέχρι να διατρέξουν την Αχερουσία λίμνη, διατηρούσαν τη χαρά της προσδοκίας ότι θα συμβεί το ποθούμενο.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και είναι πολλά τα θύματα στην ελληνική πραγματικότητα των ελπιδοπώλων της πολιτικής. Αδυναμία των ορνιθοπετούντων και μωρόπιστων πολιτών η παθητικότητα και η σιωπή, που συνοδεύονται από την απονάρκωση των διανοητικών τους δυνάμεων και την αποχαύνωση.
Από το Καστελόριζο ο πρωθυπουργός, κατά βλακώδη υπόδειξη των όποιων συμβούλων του και σε ένα "διάλειμμα" από την εργώδη συνεδριακή δραστηριότητα του ΣΥΡΙΖΑ στη Ρόδο, σ' ένα πολυτελές περιβάλλον όπως αρμόζει στην εξουσία, ώστε να αναπτυχθούν στενότερες σχέσεις μεταξύ των στελεχών τις μεταμεσονύχτιες ώρες της ξεκούρασης, όπως πάντα συμβαίνει στα κομματικά συνέδρια, έκανε επίδειξη παλλόμενης ελπίδας, αισιομανίας, ανοψίας, ιστορικής αμνημοσύνης, ένδειας πνεύματος, ασυλλογιστίας και πολιτικής ανοφθαλμίας...
Πως αλλιώς, άλλωστε, θα απευθυνόταν σ' ένα λαό ανέγνωμο, που εκλαμβάνει αβασάνιστα ως αληθές το ψέμα και έχει κάνει "ποίηση" την παθητικότητα διανθισμένη με μακαρία χαρμοσύνη; Και την ποίηση την αναγάγει στον απέραντο χρόνο. Κι όμως, είναι λαός ταλαιπωρημένος, επανειλημμένως προδομένος, θύμα της βαρβαρότητας των καιρών. Με την πολιτική κτηνωδία να την έχει νιώσει στο πετσί του. Με τη σιωπή του, ωστόσο, να ανατέμνει την ελληνική κοινωνία.
Και η σιωπή αυτή, με τη "χαζοχαρούμενη" και ελπιδοφόρα λογική μιας μεγάλης μερίδας των πολιτών, που συντηρεί το πολιτικό θράσος, μολονότι δεν προσφέρεται σαν γενικότητα επεξηγηματικής συλλογιστικής, δημιουργεί εντούτοις τη διαλεκτική του κωμικού, του τραγικού, του γελοίου και του σαρκαστικού.
Ποιος θα μας απαλλάξει από τη θλιβερότητα, όχι της κατάστασης, αλλά της στάσης μας; Οχι βέβαια αυτοί οι τυχάρπαστοι της πολιτικής, οι οποίοι χειρίζονται μια παθογόνα και παθογενή ψυχοσύνθεση των Ελλήνων, αλλά όσοι τολμήσουν να καταγγείλουν και προσπαθήσουν να πολεμήσουν την αρρώστια μας. Κι αυτοί είναι οι ρεαλιστές της ευθύνης, όσοι τέλος πάντων υπάρχουν.
Ο πολιτικός κρετινισμός σε συνδυασμό με την πολιτική τυφλότητα συντηρούν και τον μεγάλο "ασθενή" που είναι ο ονειροβάμων Ελληνας. Αλλωστε, αν ο Ελληνας δεν μπορεί να είναι ντερβίσης, μετατρέπεται σε χαζοχαρούμενο μαζόχα. Δηλαδή ή θα διατάζει και θα επιβάλλει ή θα θαυμάζει και θα υπομένει και θα ελπίζει.
Το "θαυμάζει" για το μαζόχα σημαίνει ότι μεγεθύνει τα πάντα υπέρ του σαδιστή Κι έτσι ο λαός δραπετεύει στο πλαστικοποιημένο όνειρο και την καταδικασμένη στον ενταφιασμό "ελπίδα" στα ατελείωτα νεκροταφεία των ελπιδολάγνων.
Και ο Τσίπρας, ο κάθε Τσίπρας χωρίς "τσίπα" στη θέση του Τσίπρα, θα απευθύνει διαγγέλματα από το Καστελόριζο και θα σπεύδει μετά να απολαμβάνει τα πρωθυπουργικά του προνόμια στο πολυτελές θέρετρο της Ρόδου, με άλλους 180 παλιούς και νέας κοπής συνέδρους-ζαμαμφουτίστες και σταρχιδιστές της κομματικής αυθαιρεσίας και αναλγησίας!