Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δεν παρατηρείται απλώς μια διαστροφή της δημοκρατίας, που οδήγησε στην παρακμή των θεσμών. Δεν υπάρχει μόνο εννοιολογική σύγχυση κάποιων λέξεων και ιδεών. Η δημοκρατία λειτουργεί με πληρεξούσιους του κοινωνικού συνόλου.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ο φιλελεύθερος τρόπος σκέψης που δίνει μεγάλη σημασία στο άτομο και βασίζεται στην εκλογικευμένη δυσπιστία και δεν δέχεται ορισμούς που έχουν αυθαίρετες καταβολές, αντικαταστάθηκε από την αυταρχική λογική κυβερνητικών σχημάτων, που καταβάλλουν άοκνες προσπάθειες για να μην μπορεί η κοινωνία να ξεχωρίσει το αληθινό από το ψεύτικο.
Και ήταν ο Αριστοτέλης που έλεγε ότι οι πολίτες όχι μόνο ψάχνουν να βρουν την αλήθεια, αλλά τελικά καταφέρνουν να την εντοπίσουν. Ομως, αυτό δεν είναι πάντα εύκολο σε χώρες, όπου το πεδίο των ιδεών βρίσκεται υπό την κυριαρχία μιας "Λουμπενιντελιγκέντσιας", η οποία επιβιώνει διαιωνίζοντας το ψέμα.
Οι "νεκροπομποί" της εθνικής αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας των Ελλήνων, ανενόχλητοι και ανενδοίαστοι, ανίκανοι μεν αναιδέστατοι δε, με γνώμονα μοναδικό την ευκαιριακή κομματική διαστροφή τους, που τους επιτρέπει να χαλκεύουν την αλήθεια, αποτελούν την προσωποποίηση του "ολοκληρωτισμού" της αναισχυντίας και της ανεμπόδιστης αυθαιρεσίας.
Και μάλιστα ενός 'ολοκληρωτισμού" στη χειρότερη μορφή του, που αριθμοποιεί τους πολίτες και τους θεωρεί ανεγκέφαλους, που υπάρχουν για να υπηρετούν τη διεφθαρμένη εξουσία και τους έρποντες στις παρυφές της,
Και για όσους σπεύσουν να εκλάβουν ως υπερβολή τούτης της γραφίδας τα περί "ολοκληρωτισμού", δεν έχουν παρά να σκεφτούν την κοινωνική πραγματικότητα και εσχάτως τα προβλήματα σε εθνικό επίπεδο, και βέβαια να την αξιολογήσουν. Βέβαια η αξιολόγηση προυποθέτει και πληροφόρηση, που δεν υφίσταται.
Οι πολίτες, άλλωστε, δεν έχουν τα περιθώρια να επεξεργαστούν δεδομένα και να καταλήξουν σε ασφαλή συμπεράσματα, για τον εμπαιγμό που υφίστανται, όσο κι αν είναι απροκάλυπτος. Η κοινωνική διαστρωμάτωση έχει υποστεί σοβαρές ρωγμές και κινδυνεύει με καθίζηση. Εχει απονευρωθεί η σπονδυλική στήλη της κοινωνίας.
Ο πολύς λαός, με αποψιλωμένη την εθνική του υπερηφάνεια και εξαπατηθείς επανειλημμένως, νιώθει ανασφαλής, φοβισμένος, σκόρπιος και διεσπαρμένος. Και μη έχοντας σε επαρκή ποσότητα ακόμη το αίσθημα της αηδίας, οδηγείται με τις ωμές και αναφομοίωτες πολιτικές, μέσα στους υπονόμους, όπου κινδυνεύει όχι μόνο η κοινωνική του ευαισθησία, αλλά και η εθνική του αρτιότητα.
Και να εξορκίσουν αυτό τον κίνδυνο οι πολιτικοί της συμφοράς μας, επιδίδονται στην αλητεία και τη "γοητεία" των γυαλιστερών λέξεων, εσχάτως και για τα εθνικά μας θέματα, για να σώσουν την πολιτική τους σχεδία.
Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι η στίλβη αυτή και η υποτιθέμενη παρθενία των λέξεων, δεν δικαιώθηκαν ποτέ σαν αυτοσκοπός. Αλλά αυτή είναι μια αλήθεια, αν και αυταπόδεικτη διαχρονικά, που δεν αντιλαμβάνονται οι "νεκροπομποί" της εθνικής μας αξιοπρέπειας!..