Τέχνη των εκτρωματικών πολιτικολάγνων: η τέχνη του υπογάστριου και η αισθητική του ρεαλιστικού μηδενισμού

AgentRed / pixabay

Η νατουραλιστική απεικόνιση της κοινωνίας να εναγκαλίζεται εκτρωματικά πολιτικά σχήματα προσπαθώντας να εξισορροπήσει φόβο, αγωνία, ανασφάλεια και προσδοκία, με τα γκρεμίσματα γύρω της, καταδείχνει την αδιέξοδη πραγματικότητα.

Του Στέλιου Συρμόγλου

Κανείς δεν είναι αμέτοχος κάποιας ευθύνης και ενοχής, που ωστόσο έχασαν τον προσωπικό τους χαρακτήρα και απέκτησαν την κοινωνική τους διάσταση. Με την ασκούμενη εκτρωματική πολιτική να μη στέκεται στο ανθρώπινο, με τα πρόσωπα και τις καταστάσεις να παίρνουν θέσεις στην όπερα της λαγνείας του πόνου της κοινωνίας, για να υμνολογήσουν το "θάνατο του κύκνου", που συμβολίζει την καθαρότητα των ιδεών και των απόψεων.

Μια κοινωνία μετατράπηκε σε όπερα λαγνείας των εκτρωμάτων της πολιτικής. Με το δραματικό στοιχείο των αποδεκατισμένων θεσμών, με υποτείνουσα τη "σταύρωση" του κοινωνικού δικαίου και το "θάνατο" της κοινωνικής και της εθνικής αξιοπρέπειας.

Και τα γεγονότα της τρέχουσας ζωής δεν προσαρμόζονται με την εξήγηση που προσπαθούν να τους δώσουν οι γνώριμες εγχώριες πολιτικές ψευτοαντιδράσεις, που έδρεψαν τις ελπίδες των πολιτών και "άδειασαν" τα στομάχια τους, για να εκθρέψουν την πολιτική παχυδερμία και να αναγάγουν την πολιτικολαγνεία σε τέχνη του υπογαστρίου.

Ο ψυχικός δυναμισμός και η ανεξαρτησία του ατόμου συγκροτούν την ατομική και κοινωνική ελευθερία. Προσδιορίζουν την κοινωνική ευθύνη. Αυτός ο ψυχικός δυναμισμός έχει εκλείψει από την ελληνική κοινωνία, με αποτέλεσμα να αφήνεται έρμαιη στην αγκαλιά των πολιτικολάγνων και των "εξειδικευμένων" στη τέχνη του υπογαστρίου, που υφαίνουν το δράμα της μεγάλης εθνικής περιπέτειας.

Η Ελλάδα, μια ολόκληρη χώρα, έχει γίνει εκτροφείο θηραμάτων και κυνηγών. Κι αυτό γιατί δεν υπήρξε τα τελευταία χρόνια κοινή συνείδηση του απόλυτου, της πρωταρχικής αναγκαιότητας. Αλλοτε έμπλεοι ενθουσιασμού κι άλλοτε απογοήτευσης χάσαμε τις πραγματικότητες, που διασφαλίζουν τη μόνη δυνατότητα πρόσβασης στην προοπτική.

Διάχυτη η πολιτική ανοησία των πολιτικολάγνων. Χειμαρρώδης η πολιτική γελοιότητα "ξεχειλίζει" από τα τηλεοπτικά παράθυρα της δημοσιογραφικής αθλιότητας. Μέσα σε τούτους τους καιρούς της θολής κοινωνικής αναταραχής, οι ύποπτες συνειδήσεις δοκιμάζουν την αντοχή τους στους ρύπους της πολιτικής.

Η εποχή της αυτόνομης εθνικής ζωής έληξε. Η απειλή για χειρότερα δεινά, πέραν των κυβερνητικών φληναφημάτων αισιοδοξίας για έξοδο από τα μνημόνια τον Αύγουστο, δεν αφοπλίζεται. Ο φόβος και η προσδοκία, όσο κι αν συσσωματώνουν, είναι ταυτόχρονα και στοιχεία αποσυνθετικά.

Γιατί, έτσι όπως πάνε τα πράγματα σ' όλα τα επίπεδα, με καπνούς χωρίς φωτιά, οι μπόρες που έχουν ενσκύψει θα διαλύσουν τους καπνούς σύντομα. Πόσοι από εμάς έχουμε αντιληφθεί ότι η θηλιά έχει περαστεί στο λαιμό μα. Τι απομένει; Η αιώρηση φυσικά! Κανένας δεν μπόρεσε να δει το πτώμα του!