Ανακοίνωση του κινήματος Άρδην
Και τι περιμένεις από ανθρώπους/
που τους βιάσανε τις γυναίκες μπροστά στα μάτια τους/
και δεν τράβηξαν τον σουγιά τους./
Απαθώς τότε κι απαθώς σήμερα ζητάνε απλώς διαζύγιο./
Τέτοιοι ρουφιάνοι/ δεν μπορούν να πολεμήσουν για τίποτε.
που τους βιάσανε τις γυναίκες μπροστά στα μάτια τους/
και δεν τράβηξαν τον σουγιά τους./
Απαθώς τότε κι απαθώς σήμερα ζητάνε απλώς διαζύγιο./
Τέτοιοι ρουφιάνοι/ δεν μπορούν να πολεμήσουν για τίποτε.
Παντελής Μηχανικός, Ίτε
Η ανάληψη καθηκόντων του Φώτη Κουβέλη συντελέστηκε μεγαλοπρεπώς στις εγκαταστάσεις του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, στην Μεσογείων. Ο πάλαι πολιτικός του αντίπαλος, που άλλοτε τον καννιβάλιζε από το προφίλ του στα Μέσα της Κοινωνικής Δικτύωσης, τον υποδέχθηκε με άγημα, και μίλησε με τα θερμότερα λόγια στην εθιμοτυπική συνέντευξη τύπου.
Την ίδια, περίπου, στιγμή ο τουρκικός στρατός, υπό συνθήκες που δεν έχουν ακόμα διευκρινιστεί επαρκώς –καθώς το ΓΕΣ, με τις κατευναστικές του ανακοινώσεις επιμένει να παίζει τον ρόλο των φιμωμένων από το καθεστώς Ερντογάν τουρκικών ΜΜΕ- συνέλαβε δύο στελέχη των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων που εκτελούσαν την υπηρεσιακή τους περίπολο στην ελληνοτουρκική μεθόριο του Έβρου.
Αυτή υπήρξε και η πραγματική υποδοχή του Φώτη Κουβέλη στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, καθώς και η απάντηση στην πολιτική κατευνασμού του Ερντογάν, και γονυπετών παρακλήσεων για διαμεσολάβηση στους Αμερικάνους που εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση. Γιατί η σχέση αιτίου και αιτιατού είναι, στην προκειμένη περίπτωση, τόσο έκδηλη που είναι αδύνατον να αποκρυβούν από τα καραγκιοζιλίκια της εσωτερικής πολιτικής ζωής, και τις ‘μουσικές καρέκλες’ που παίζουν οι θεσιθήρες με τα αξιώματα: «Αν», λοιπόν, η απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης στο σκηνικό πρόκλησης που έστησε ο Ερντογάν στα Ίμια ήταν σοβαρή, σθεναρή και αξιοπρεπής, τότε κατά πάσα πιθανότητα το περιστατικό που συνέβη πριν 48 περίπου ώρες στον Έβρο, θα έληγε όπως έληξαν και τα τόσα άλλα αντίστοιχα που συνέβησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Όμως όχι. Τώρα που η κυβέρνηση έκανε πως δεν άκουσε στις απειλές του συμβούλου του Ερντογάν ότι «θα σπάσει τα πόδια όποιου Έλληνα ανέβει στα Ίμια», και εκτίμησε ‘ρεαλιστικά’ ότι δέρνοντάς μας ο μεγάλος τσαμπουκάς και γείτονας θα ιδρώσει και θα πάθει πνευμονία πεθαίνοντας μόνος του πριν τα συνθλίψει. Γι’ αυτό σήμερα δυο άνθρωποι βρίσκονται όμηροι στην Αδριανούπολη, και δέχονται τις ‘φιλοφρονήσεις’ του φασιστικού κράτους, εγκαταλελειμμένοι στο έλεος της υποχωρητικότητας που επιδεικνύει η ελληνική κυβέρνηση.
Δεν ξέρουμε τι απ’ όλα είναι πιο εξοργιστικό: Η στάση του Αλέξη Τσίπρα που κρύβεται επί 48 ώρες στο Μέγαρο Μαξίμου προετοιμαζόμενος προφανώς για κάποιον «διπλωματικό έρπητα» ή μήπως η στάση όλων αυτών των κατά βάθος συνοδοιπόρων του, που υποκρινόμενοι τους οργίλους, ξεσπάνε ακόμα και για ψύλλου πήδημα περί δικαιωμάτων και ελευθερίας για να καταπιούν τη γλώσσα τους και να λουφάξουν στις φανταστικές τους επαναστάσεις, εκείνη ακριβώς την στιγμή που αυτά αμφισβητούνται τόσο ολοκληρωτικά και τόσο απροκάλυπτα; Ή μήπως θέλουν να μας πείσουν ότι είναι έτοιμοι να αγωνιστούν μέχρι τέλους για αυτήν την τόσο κατασυκοφαντημένη από τους ίδιους έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης, την ίδια στιγμή που δεν διαθέτουν ούτε καν το φρόνημα να υπερασπιστούν τα δικαιώματα δύο (αριθμός, 2) ανθρώπων που σέρνονται ενώπιον της στρατοκρατικής φιέστας των γενοκτόνων του Αφρίν;
Όλοι αυτοί, κυβερνώντες και ψευδοαντικυβερνώντες είναι τουλάχιστον γελοίοι. Ή μάλλον, επειδή ακριβώς η γελοιότητά τους έχει φτάσει σε σημείο να αποφασίζει για τις τύχες ενός ολόκληρου λαού, γιατί ακριβώς σε αυτήν την συγκυρία ο αστικός κόσμος τους έχει παραδώσει την σκυτάλη παραπαίοντας εκφυλισμένος υπό το βάρος της διαφθοράς και της φθοράς που γεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια μέσα στην εξουσία, είναι ταυτοχρόνως και θανάσιμα επικίνδυνοι για το μέλλον μιας ολόκληρης χώρας.
Την ίδια, περίπου, στιγμή ο τουρκικός στρατός, υπό συνθήκες που δεν έχουν ακόμα διευκρινιστεί επαρκώς –καθώς το ΓΕΣ, με τις κατευναστικές του ανακοινώσεις επιμένει να παίζει τον ρόλο των φιμωμένων από το καθεστώς Ερντογάν τουρκικών ΜΜΕ- συνέλαβε δύο στελέχη των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων που εκτελούσαν την υπηρεσιακή τους περίπολο στην ελληνοτουρκική μεθόριο του Έβρου.
Αυτή υπήρξε και η πραγματική υποδοχή του Φώτη Κουβέλη στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, καθώς και η απάντηση στην πολιτική κατευνασμού του Ερντογάν, και γονυπετών παρακλήσεων για διαμεσολάβηση στους Αμερικάνους που εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση. Γιατί η σχέση αιτίου και αιτιατού είναι, στην προκειμένη περίπτωση, τόσο έκδηλη που είναι αδύνατον να αποκρυβούν από τα καραγκιοζιλίκια της εσωτερικής πολιτικής ζωής, και τις ‘μουσικές καρέκλες’ που παίζουν οι θεσιθήρες με τα αξιώματα: «Αν», λοιπόν, η απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης στο σκηνικό πρόκλησης που έστησε ο Ερντογάν στα Ίμια ήταν σοβαρή, σθεναρή και αξιοπρεπής, τότε κατά πάσα πιθανότητα το περιστατικό που συνέβη πριν 48 περίπου ώρες στον Έβρο, θα έληγε όπως έληξαν και τα τόσα άλλα αντίστοιχα που συνέβησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Όμως όχι. Τώρα που η κυβέρνηση έκανε πως δεν άκουσε στις απειλές του συμβούλου του Ερντογάν ότι «θα σπάσει τα πόδια όποιου Έλληνα ανέβει στα Ίμια», και εκτίμησε ‘ρεαλιστικά’ ότι δέρνοντάς μας ο μεγάλος τσαμπουκάς και γείτονας θα ιδρώσει και θα πάθει πνευμονία πεθαίνοντας μόνος του πριν τα συνθλίψει. Γι’ αυτό σήμερα δυο άνθρωποι βρίσκονται όμηροι στην Αδριανούπολη, και δέχονται τις ‘φιλοφρονήσεις’ του φασιστικού κράτους, εγκαταλελειμμένοι στο έλεος της υποχωρητικότητας που επιδεικνύει η ελληνική κυβέρνηση.
Δεν ξέρουμε τι απ’ όλα είναι πιο εξοργιστικό: Η στάση του Αλέξη Τσίπρα που κρύβεται επί 48 ώρες στο Μέγαρο Μαξίμου προετοιμαζόμενος προφανώς για κάποιον «διπλωματικό έρπητα» ή μήπως η στάση όλων αυτών των κατά βάθος συνοδοιπόρων του, που υποκρινόμενοι τους οργίλους, ξεσπάνε ακόμα και για ψύλλου πήδημα περί δικαιωμάτων και ελευθερίας για να καταπιούν τη γλώσσα τους και να λουφάξουν στις φανταστικές τους επαναστάσεις, εκείνη ακριβώς την στιγμή που αυτά αμφισβητούνται τόσο ολοκληρωτικά και τόσο απροκάλυπτα; Ή μήπως θέλουν να μας πείσουν ότι είναι έτοιμοι να αγωνιστούν μέχρι τέλους για αυτήν την τόσο κατασυκοφαντημένη από τους ίδιους έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης, την ίδια στιγμή που δεν διαθέτουν ούτε καν το φρόνημα να υπερασπιστούν τα δικαιώματα δύο (αριθμός, 2) ανθρώπων που σέρνονται ενώπιον της στρατοκρατικής φιέστας των γενοκτόνων του Αφρίν;
Όλοι αυτοί, κυβερνώντες και ψευδοαντικυβερνώντες είναι τουλάχιστον γελοίοι. Ή μάλλον, επειδή ακριβώς η γελοιότητά τους έχει φτάσει σε σημείο να αποφασίζει για τις τύχες ενός ολόκληρου λαού, γιατί ακριβώς σε αυτήν την συγκυρία ο αστικός κόσμος τους έχει παραδώσει την σκυτάλη παραπαίοντας εκφυλισμένος υπό το βάρος της διαφθοράς και της φθοράς που γεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια μέσα στην εξουσία, είναι ταυτοχρόνως και θανάσιμα επικίνδυνοι για το μέλλον μιας ολόκληρης χώρας.