Του Θανάση Κ. (facebook)
Το βασικό πρόβλημα με το ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ότι κάνει άλλα απ’ αυτά που έλεγε.
Αυτό είναι πρόβλημα, ασφαλώς. Για τον ίδιο, για τους ψηφοφόρους του, γι’ αυτούς που τον ψήφισαν και ήδη τους πνίγει και βγαίνουν και το λένε και επώνυμα και δημόσια. Αλλά αυτό ΔΕΝ είναι το κυριότερο πρόβλημά του.
Το βασικό πρόβλημα με το ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καν, ότι υπογράφει αυτά που πριν κατήγγελλε με κάθε τρόπο.
Δεν είναι καν που ενίοτε προσπαθεί να τα εμφανίσει ως «σωτήρια» – και ας προσπαθούσε να τα ματαιώσει όταν τα έκαναν οι «προηγούμενοι».
Δεν είναι καν που οι προηγούμενοι έκαναν τις ιδιωτικοποιήσεις με πολύ καλύτερους όρους για το κράτος και για το φορολογούμενο. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ τα δίνει κυριολεκτικά μπιρ παρά.
Εδώ είναι κλασικό παράδειγμα η ΔΕΗ, που ματαίωσαν την ιδιωτικοποίηση του 30% όταν είχε κεφαλαιοποίηση 3 δισεκατομμύρια, ενώ τώρα την ιδιωτικοποιούν κατά 50% με κεφαλαιοποίηση λιγότερο από 600 εκατομμύρια.
Το ίδιο άλλωστε έγινε και με τον ΟΣΕ και με τον ΟΛΘ.
Αυτά σηκώνουν σίγουρα εξεταστική Επιτροπή και πιθανότατα και Ειδικό Δικαστήριο. Γιατί είναι «απιστία κατά του Δημοσίου». Καραμπινάτη μάλιστα.
Το αν θα προλάβει να παραγραφεί μένει να αποδειχθεί.
Όλα αυτά – και πολλά άλλα, ασφαλώς – είναι προβλήματα για το ΣΥΡΙΖΑ. Που τον «τρώνε» κάθε μέρα. Και τον σαπίζουν εσωτερικά.
Αλλά τα μεγάλα προβλήματά του είναι τρία άλλα, εντελώς διαφορετικά:
* Πρώτον ότι, τελικά ΔΕΝ εφαρμόζει αυτά που υπογράφει. Για παράδειγμα τις αποκρατικοποιήσεις. Που εξακολουθούν να βαλτώνουν.
* Δεύτερον, ότι μεταθέτει τα πιο δύσκολα και πιο ανυπόφορα για τον ίδιο και τον «σκληρό πυρήνα» της εκλογικής του βάσης, συνεχώς στο μέλλον. Αλλά το «μέλλον» ήλθε πια: Είναι οι αμέσως επόμενοι μήνες…
Για παράδειγμα οι απολύσεις συμβασιούχων. Για τις οποίες κατηγορεί εκ των προτέρων τον Κυριάκο, ενώ ο ίδιος ο Τσίπρας είχε δεσμευτεί να τις κάνει ως το τέλος της φετινής χρονιάς – και τώρα πήρε «παράταση» μερικούς μήνες ακόμα.
Αλλά όχι παραπάνω.
Η για τον κανόνα ένας προσλαμβάνεται στο δημόσιο για κάθε πέντε (ή έξη) που συνταξιοδοτούνται. Αυτό το εφάρμοζε η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, αλλά το παραβίασε η κυβέρνηση Τσίπρα.
Και το ΔΝΤ το είχε ζητήσει να επανέλθει από το περασμένο καλοκαίρι. Και τώρα τους «περιμένει στη γωνία» της τέταρτης αξιολόγησης.
Κι ακόμα έχει τα πιο δύσκολα μπροστά του:
Τους πλειστηριασμούς (που θεωρητικά άρχισαν, αλλά δεν προχωρούν ακόμα) την περικοπή των επιδομάτων (που την ψήφισε για τον Προϋπολογισμό, αλλά θα αρχίσει να εφαρμόζεται από Γενάρη),
την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου (που την πάει κλιμακωτά, αλλά κι αυτή θα αρχίσει να εφαρμόζεται μέσα στη χρονιά),
την μεγάλη μείωση του αφορολόγητου (που θα χτυπήσει σκληρά τους φτωχότερους)
και – ασφαλώς – τα stress tests των τραπεζών.
* Τρίτο, είναι πως έχει παραιτηθεί να ασκεί πολιτική για το σύνολο της κοινωνίας και ασχολείται μόνο πώς να κρατάει «ευχαριστημένους» τους αποκλειστικά «δικούς του».
Δεν πάει πια για νίκη. Πάει – στην καλύτερη για τον ίδιο - για μια «αξιοπρεπή ήττα». Τέτοια που να του επιτρέπει να παραμείνει καθοριστικός παράγοντας στο πολιτικό παιγνίδι και διεκδικητής της διακυβέρνησης ξανά. Όταν θα σκάσουν οι ωρολογιακές βόμβες που θα αφήσει, στα χέρια των «επομένων»…
Να γιατί ΔΕΝ θα του βγει:
--Πρώτον, γιατί τα «αντίδωρα» που δίνει στους «δικούς του», είναι ασήμαντα σε σχέση με αυτά που τους παίρνει.
Τους δίνει «μποναμά» εφ’ άπαξ!. Ενώ στο εξής τους κόβει περισσότερα κάθε μήνα για όλους τους επόμενους μήνες και τα χρόνια.
Η παλιοί έλεγαν πως κάθε φορά που έκαναν ένα «ρουσφέτι» - ας πούμε ένα διορισμό στο δημόσιο – δημιουργούσαν… «10 ορκισμένους εχθρούς» (αυτούς που είδαν να διορίζεται άλλος, όχι ο δικός τους!) και ένα «αγνώμονα» (αυτόν που διορίστηκε, «έδεσε τον γάιδαρό του» και δεν είχε ανάγκη πια τον πολιτικό του «πάτρωνα»).
Αυτό ισχύει κατά μείζονα λόγο σήμερα: Όταν κόβουν από το συνταξιούχο το ΕΚΑΣ κάθε μήνα από δω και μπρος, αλλά του δίνουν ένα «φιλοδώρημα» (σε όποιους το δίνεις, γιατί δεν το παίρνουν όλοι) μόνον εφ’ άπαξ – μία φορά.
Όλοι αυτοί που το παίρνουν πιστεύουν πως τους κοροϊδεύουν – αφού τους παίρνουν πολύ περισσότερα. Κι όλοι αυτοί που δεν το παίρνουν το φιλοδώρημα. είναι έτσι κι αλλιώς «πυρ και μανία» (γιατί περίμεναν 13η σύνταξη και έχασαν και τη 12η και το ΕΚΑΣ!)
* Δεύτερον, διότι οι σχέσεις με τους δανειστές δεν εξομαλύνθηκαν οριστικά. Απλώς η κρίση μαζί τους αναβλήθηκε για λίγους μήνες. Και πλησιάζει «η στιγμή της αλήθειας». Όταν θα πρέπει να δεχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ κι όλα όσα δεν έχει δεχθεί ακόμα, --χωρίς να πάρει καθαρή έξοδο (όπως ήδη του λένε),
--χωρίς να πάρει έναρξη της συζήτησης για το χρέος (όπως ήδη του το έχουν ξεκόψει),
--χωρίς να δεχθεί το ΔΝΤ τη βιωσιμότητα του Ελληνικού χρέους (όπως το επαναλαμβάνει σε κάθε περίπτωση).
Και όλα αυτά μέσα σε συνθήκες όπου τα διεθνή επιτόκια θα αρχίσουν σιγά -σιγά την ανηφόρα.
Μια οικονομία της οποίας το χρέος θεωρείται «εξαιρετικά ΜΗ βιώσιμο» από το ΔΝΤ σε ένα διεθνές περιβάλλον που τα πολύ χαμηλά επιτόκια αρχίζουν να ανεβαίνουν ξανά, είναι μια οικονομία που θα έχει μεγάλη δυσκολία και να δανειστεί και να εξυπηρετήσει το χρέος της. Άρα θα χρειαστεί πρόσθετη βοήθεια. Δηλαδή μνημόνιο! Κι αυτό θα της επιφέρει πρόσθετες δεσμεύσεις και πρόσθετα μέτρα.
Αυτό δύσκολα θα το αντέξει, πλέον.
Πολύ περισσότερο που τα νέα μέτρα θα θίξουν πια τον σκληρό πυρήνα των οπαδών της – τη δημοσιουπαλληλία!
* Τρίτον, διότι ο μόνος τομέας τον οποίο δεν έχει αγγίξει ακόμα η κρίση είναι όντως το δημόσιο. Η κυβέρνηση Σαμαρά είχε μειώσει αισθητά τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων (κυρίως με εφαρμογή του κανόνα 1 προς 5), είχε διώξει και μερικούς (τους «επίορκους» – που τους επαναπροσέλαβε ο Τσίπρας!), είχε κλείσει και την ΕΡΤ (το «κάστρο των βολεμένων») ανοίγοντας στη θέση της την ΝΕΡΙΤ με πολύ μικρότερο κόστος και πολύ μεγαλύτερη τηλεθέαση.
Αλλά όλα αυτά τα ακύρωσε ο Τσίπρας, για να φτάσει πού; Να αναγκαστεί πια σε μειώσεις μισθών για το προσωπικό του δημοσίου! Μειώσεις που ήδη τις ψήφισε στο Προϋπολογισμό και θα αρχίσει να την εφαρμόζει από τη νέα χρονιά.
Και να δεσμευτεί ότι θα κάνει και απολύσεις προσωπικού – αρχικά των συμβασιούχων.
Συμπέρασμα: τους επόμενους μήνες η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα συγκρατηθεί – και πολύ περισσότερο δεν θα αντιστραφεί – λόγω των «μποναμάδων» που μοίρασε. Αντίθετα, θα επιδεινωθεί λόγω των μέτρων που ήδη έλαβε και θα αρχίσει να εφαρμόζει. Αλλά και λόγω των πρόσθετων μέτρων που θα τον αναγκάσουν να πάρει – και που θίγουν πια άμεσα και τη σκληρή του βάση.
Πολύ περισσότερο που τα αποτελέσματα της οικονομίας είναι πια αποκαρδιωτικά (η ανάπτυξη για το 2017 κλείνει περίπου στα μισά απ’ όσο υπολόγιζαν αρχικά) και τα δημόσια έσοδα εξακολουθούν να έχουν «τρύπα» – που δεν κλείνει, αντίθετα διευρύνεται.
Κι αυτό ενδεχομένως να επιβαρύνει και τα μέτρα που θα του ζητήσουν για του χρόνου. Που θα «στοχοποιούν» πλέον – ακόμα περισσότερο – τις «ιερές αγελάδες» του δημοσίου.
Κι αυτά όλα, ενώ το διεθνές περιβάλλον γίνεται πιο εχθρικός για τις ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα επίπεδα: Και στον τομέα της οικονομικής πολιτικής και στον τομέα της τραπεζικής χρηματοδότησης και στους τομείς της ασφάλειας και τις περιφρούρησης των συνόρων.
Μέσα στη χώρα ο Τσίπρας θα βρίσκει όλο και λιγότερους «οπαδούς», όλο και περισσότερους «ορκισμένους εχθρούς». Ενώ έξω από τη χώρα θα βρίσκει όλο και μεγαλύτερη αρνητικότητα από τις κυβερνήσεις – συμμάχων, εταίρων και μη.
Η δημοσκοπική του αντεπίθεση, μετά από κάποια μικρή ανάκαμψη, ήδη σταμάτησε! Έδωσε ό,τι μπορούσε να δώσει, αλλά με μόνον εφήμερα και οριακά κέρδη. Κι άλλα δεν έχει να δώσει - ούτε μπορεί - ενώ του έρχονται τα χειρότερα.
Το τωρινό του «αφήγημα» (καθαρή έξοδος το καλοκαίρι) του το έχουν ήδη ακυρώσει απ’ έξω.
Τους αντιπάλους του δεν μπορεί να τους διασπάσει (όπως έλπιζε).
Αντίθετα η αντιπολίτευση είναι σήμερα πιο ενωμένη εναντίον του από ποτέ!
Και οι «άνεμοι» που έσπειρε – οι «Ρουβίκωνες» και οι παράνομοι μετανάστες στα hot spots – επιστρέφουν τώρα ως «σφοδρές καταιγίδες» εναντίον του. Γιατί πρέπει να τους αντιμετωπίσει σκληρά στους πλειστηριασμούς και στη Μόρια.
Οι συνταξιούχοι δεν θέλουν να τον ακούν.
Οι αγρότες (κι όχι μόνον οι «κατ’ επάγγελμα») δεν θέλουν να τον βλέπουν.
Οι αυταπέγγελτοι και οι μικρομεσαίοι, τον καταριούνται.
Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι είναι οργισμένοι μαζί του.
Οι πανεπιστημιακοί και οι στρατιωτικοί, είναι έξαλλοι.
Και οι δημόσιοι- υπάλληλοι είναι (στην καλύτερη για τον Τσίπρα) διχασμένοι. Οι περισσότεροι καταλαβαίνουν πως έρχεται η σειρά τους, ανεξαρτήτως κυβέρνησης.
Όσον αφορά τη νεολαία, όποιος μπορεί ετοιμάζει βαλίτσες να φύγει από τη χώρα κι όποιος δεν μπορεί βρίσκεται σε σύγχυση - αλλά στο ΣΥΡΙΖΑ δεν ακουμπάει πια. Νιώθουν πως τους κορόιδεψαν χοντρά και εξακολουθούν να τους δουλεύουν.
Συμπέρασμα:
Οι εχθροί του ΣΥΡΙΖΑ τείνουν να συσπειρωθούν για να τον διώξουν. Και η πιο σίγουρη ψήφος τιμωρίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι στη ΝΔ.
Όσοι δεν θέλουν ακόμα να ψηφίσουν ΝΔ, για οποιονδήποτε λόγο, μπορούν να πάνε στο Κίνημα Αλλαγής της Φώφης. Ή έστω να κινηθούν στην αποχή (το άκυρο και το λευκό).
Αλλά στο ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα επιστρέφουν. Όταν μετά απ’ όλα αυτά τα «φιλοδωρήματα» εξακολουθεί να έχει «συσπείρωση» γύρω στο 50% και κάτι, αυτό σημαίνει πως, ό,τι κι αν κάνει, «δεν τραβάει»…
Στην προεκλογική περίοδο – όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές πια – η ψαλίδα θα ανοίξει. Πολύ περισσότερο από τις 11-12 μονάδες που είναι σήμερα.
--Θα ανοίξει γιατί η ψαλίδα πάντα ανοίγει προεκλογικά υπέρ του κόμματος που προηγείται. Δηλαδή σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ…
--Θα ανοίξει κι άλλο, γιατί η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ θα αυξάνεται συνεχώς.
--Τέλος, θα ανοίξει ακόμα περισσότερο, γιατί οι αναποφάσιστοι δεν θα κατανεμηθούν αναλογικά ανάμεσα στα κόμματα, αλλά θα πάνε δυσανάλογα σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ…
Η δυνατότητα του Τσίπρα να δημιουργεί περισπασμούς σε βάρος των αντιπάλων του θα περιορίζεται.
Τα περιθώρια να κάνει τυχοδιωκτισμούς με τα εθνικά θέματα (π.χ. Μακεδονικό) θα στενεύουν.
Οι σχέσεις του με τον κυβερνητικό του εταίρο θα δυσκολεύουν συνεχώς (τα στοιχεία για τις πωλήσεις πυρομαχικών στους τζιχαντιστές του ΙΣΙΣ, από τον μεσάζοντα - μ«κολλητό» του Καμμένου, τα έδωσαν, όπως φαίνεται, ξένες-συμμαχικές μυστικές υπηρεσίες).
Οι επιθέσεις σε βάρος του από τις παρυφές των δικών του (π.χ. «Ρουβίκωνες» για τους πλειστηριασμούς) ή των πρώην δικών του (π.χ. Λαφαζάνης και Ζωή) θα πολλαπλασιάζονται.
Άντε να δούμε πως θα τους συλλάβει, κατ’ εφαρμογήν της νέας τροπολογίας.
Από το εξωτερικό αναγκαστικά θα πάψουν να τον χαϊδεύουν εν όψει τέλους του Προγράμματος – κι όλων των δύσκολων «εκκρεμοτήτων» που έχει αφήσει. Ή όσων έχει ψηφίσει αλλά δεν μπορεί να εφαρμόσει.
Και εσωτερικά η αμφισβήτηση του έχει αρχίσει.
Ναι, πράγματι, έχει δείξει ως τώρα μεγάλο ταλέντο στα ψέματα. Αλλά κάποια στιγμή τα ψέματα τελειώνουν.
Κι έρχεται η ώρα της αλήθειας. Και η ώρα να πληρώσει ο ψεύτης το λογαριασμό.
Αυτό είναι πρόβλημα, ασφαλώς. Για τον ίδιο, για τους ψηφοφόρους του, γι’ αυτούς που τον ψήφισαν και ήδη τους πνίγει και βγαίνουν και το λένε και επώνυμα και δημόσια. Αλλά αυτό ΔΕΝ είναι το κυριότερο πρόβλημά του.
Το βασικό πρόβλημα με το ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καν, ότι υπογράφει αυτά που πριν κατήγγελλε με κάθε τρόπο.
Δεν είναι καν που ενίοτε προσπαθεί να τα εμφανίσει ως «σωτήρια» – και ας προσπαθούσε να τα ματαιώσει όταν τα έκαναν οι «προηγούμενοι».
Δεν είναι καν που οι προηγούμενοι έκαναν τις ιδιωτικοποιήσεις με πολύ καλύτερους όρους για το κράτος και για το φορολογούμενο. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ τα δίνει κυριολεκτικά μπιρ παρά.
Εδώ είναι κλασικό παράδειγμα η ΔΕΗ, που ματαίωσαν την ιδιωτικοποίηση του 30% όταν είχε κεφαλαιοποίηση 3 δισεκατομμύρια, ενώ τώρα την ιδιωτικοποιούν κατά 50% με κεφαλαιοποίηση λιγότερο από 600 εκατομμύρια.
Το ίδιο άλλωστε έγινε και με τον ΟΣΕ και με τον ΟΛΘ.
Αυτά σηκώνουν σίγουρα εξεταστική Επιτροπή και πιθανότατα και Ειδικό Δικαστήριο. Γιατί είναι «απιστία κατά του Δημοσίου». Καραμπινάτη μάλιστα.
Το αν θα προλάβει να παραγραφεί μένει να αποδειχθεί.
Όλα αυτά – και πολλά άλλα, ασφαλώς – είναι προβλήματα για το ΣΥΡΙΖΑ. Που τον «τρώνε» κάθε μέρα. Και τον σαπίζουν εσωτερικά.
Αλλά τα μεγάλα προβλήματά του είναι τρία άλλα, εντελώς διαφορετικά:
* Πρώτον ότι, τελικά ΔΕΝ εφαρμόζει αυτά που υπογράφει. Για παράδειγμα τις αποκρατικοποιήσεις. Που εξακολουθούν να βαλτώνουν.
* Δεύτερον, ότι μεταθέτει τα πιο δύσκολα και πιο ανυπόφορα για τον ίδιο και τον «σκληρό πυρήνα» της εκλογικής του βάσης, συνεχώς στο μέλλον. Αλλά το «μέλλον» ήλθε πια: Είναι οι αμέσως επόμενοι μήνες…
Για παράδειγμα οι απολύσεις συμβασιούχων. Για τις οποίες κατηγορεί εκ των προτέρων τον Κυριάκο, ενώ ο ίδιος ο Τσίπρας είχε δεσμευτεί να τις κάνει ως το τέλος της φετινής χρονιάς – και τώρα πήρε «παράταση» μερικούς μήνες ακόμα.
Αλλά όχι παραπάνω.
Η για τον κανόνα ένας προσλαμβάνεται στο δημόσιο για κάθε πέντε (ή έξη) που συνταξιοδοτούνται. Αυτό το εφάρμοζε η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, αλλά το παραβίασε η κυβέρνηση Τσίπρα.
Και το ΔΝΤ το είχε ζητήσει να επανέλθει από το περασμένο καλοκαίρι. Και τώρα τους «περιμένει στη γωνία» της τέταρτης αξιολόγησης.
Κι ακόμα έχει τα πιο δύσκολα μπροστά του:
Τους πλειστηριασμούς (που θεωρητικά άρχισαν, αλλά δεν προχωρούν ακόμα) την περικοπή των επιδομάτων (που την ψήφισε για τον Προϋπολογισμό, αλλά θα αρχίσει να εφαρμόζεται από Γενάρη),
την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου (που την πάει κλιμακωτά, αλλά κι αυτή θα αρχίσει να εφαρμόζεται μέσα στη χρονιά),
την μεγάλη μείωση του αφορολόγητου (που θα χτυπήσει σκληρά τους φτωχότερους)
και – ασφαλώς – τα stress tests των τραπεζών.
* Τρίτο, είναι πως έχει παραιτηθεί να ασκεί πολιτική για το σύνολο της κοινωνίας και ασχολείται μόνο πώς να κρατάει «ευχαριστημένους» τους αποκλειστικά «δικούς του».
Δεν πάει πια για νίκη. Πάει – στην καλύτερη για τον ίδιο - για μια «αξιοπρεπή ήττα». Τέτοια που να του επιτρέπει να παραμείνει καθοριστικός παράγοντας στο πολιτικό παιγνίδι και διεκδικητής της διακυβέρνησης ξανά. Όταν θα σκάσουν οι ωρολογιακές βόμβες που θα αφήσει, στα χέρια των «επομένων»…
Να γιατί ΔΕΝ θα του βγει:
--Πρώτον, γιατί τα «αντίδωρα» που δίνει στους «δικούς του», είναι ασήμαντα σε σχέση με αυτά που τους παίρνει.
Τους δίνει «μποναμά» εφ’ άπαξ!. Ενώ στο εξής τους κόβει περισσότερα κάθε μήνα για όλους τους επόμενους μήνες και τα χρόνια.
Η παλιοί έλεγαν πως κάθε φορά που έκαναν ένα «ρουσφέτι» - ας πούμε ένα διορισμό στο δημόσιο – δημιουργούσαν… «10 ορκισμένους εχθρούς» (αυτούς που είδαν να διορίζεται άλλος, όχι ο δικός τους!) και ένα «αγνώμονα» (αυτόν που διορίστηκε, «έδεσε τον γάιδαρό του» και δεν είχε ανάγκη πια τον πολιτικό του «πάτρωνα»).
Αυτό ισχύει κατά μείζονα λόγο σήμερα: Όταν κόβουν από το συνταξιούχο το ΕΚΑΣ κάθε μήνα από δω και μπρος, αλλά του δίνουν ένα «φιλοδώρημα» (σε όποιους το δίνεις, γιατί δεν το παίρνουν όλοι) μόνον εφ’ άπαξ – μία φορά.
Όλοι αυτοί που το παίρνουν πιστεύουν πως τους κοροϊδεύουν – αφού τους παίρνουν πολύ περισσότερα. Κι όλοι αυτοί που δεν το παίρνουν το φιλοδώρημα. είναι έτσι κι αλλιώς «πυρ και μανία» (γιατί περίμεναν 13η σύνταξη και έχασαν και τη 12η και το ΕΚΑΣ!)
* Δεύτερον, διότι οι σχέσεις με τους δανειστές δεν εξομαλύνθηκαν οριστικά. Απλώς η κρίση μαζί τους αναβλήθηκε για λίγους μήνες. Και πλησιάζει «η στιγμή της αλήθειας». Όταν θα πρέπει να δεχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ κι όλα όσα δεν έχει δεχθεί ακόμα, --χωρίς να πάρει καθαρή έξοδο (όπως ήδη του λένε),
--χωρίς να πάρει έναρξη της συζήτησης για το χρέος (όπως ήδη του το έχουν ξεκόψει),
--χωρίς να δεχθεί το ΔΝΤ τη βιωσιμότητα του Ελληνικού χρέους (όπως το επαναλαμβάνει σε κάθε περίπτωση).
Και όλα αυτά μέσα σε συνθήκες όπου τα διεθνή επιτόκια θα αρχίσουν σιγά -σιγά την ανηφόρα.
Μια οικονομία της οποίας το χρέος θεωρείται «εξαιρετικά ΜΗ βιώσιμο» από το ΔΝΤ σε ένα διεθνές περιβάλλον που τα πολύ χαμηλά επιτόκια αρχίζουν να ανεβαίνουν ξανά, είναι μια οικονομία που θα έχει μεγάλη δυσκολία και να δανειστεί και να εξυπηρετήσει το χρέος της. Άρα θα χρειαστεί πρόσθετη βοήθεια. Δηλαδή μνημόνιο! Κι αυτό θα της επιφέρει πρόσθετες δεσμεύσεις και πρόσθετα μέτρα.
Αυτό δύσκολα θα το αντέξει, πλέον.
Πολύ περισσότερο που τα νέα μέτρα θα θίξουν πια τον σκληρό πυρήνα των οπαδών της – τη δημοσιουπαλληλία!
* Τρίτον, διότι ο μόνος τομέας τον οποίο δεν έχει αγγίξει ακόμα η κρίση είναι όντως το δημόσιο. Η κυβέρνηση Σαμαρά είχε μειώσει αισθητά τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων (κυρίως με εφαρμογή του κανόνα 1 προς 5), είχε διώξει και μερικούς (τους «επίορκους» – που τους επαναπροσέλαβε ο Τσίπρας!), είχε κλείσει και την ΕΡΤ (το «κάστρο των βολεμένων») ανοίγοντας στη θέση της την ΝΕΡΙΤ με πολύ μικρότερο κόστος και πολύ μεγαλύτερη τηλεθέαση.
Αλλά όλα αυτά τα ακύρωσε ο Τσίπρας, για να φτάσει πού; Να αναγκαστεί πια σε μειώσεις μισθών για το προσωπικό του δημοσίου! Μειώσεις που ήδη τις ψήφισε στο Προϋπολογισμό και θα αρχίσει να την εφαρμόζει από τη νέα χρονιά.
Και να δεσμευτεί ότι θα κάνει και απολύσεις προσωπικού – αρχικά των συμβασιούχων.
Συμπέρασμα: τους επόμενους μήνες η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα συγκρατηθεί – και πολύ περισσότερο δεν θα αντιστραφεί – λόγω των «μποναμάδων» που μοίρασε. Αντίθετα, θα επιδεινωθεί λόγω των μέτρων που ήδη έλαβε και θα αρχίσει να εφαρμόζει. Αλλά και λόγω των πρόσθετων μέτρων που θα τον αναγκάσουν να πάρει – και που θίγουν πια άμεσα και τη σκληρή του βάση.
Πολύ περισσότερο που τα αποτελέσματα της οικονομίας είναι πια αποκαρδιωτικά (η ανάπτυξη για το 2017 κλείνει περίπου στα μισά απ’ όσο υπολόγιζαν αρχικά) και τα δημόσια έσοδα εξακολουθούν να έχουν «τρύπα» – που δεν κλείνει, αντίθετα διευρύνεται.
Κι αυτό ενδεχομένως να επιβαρύνει και τα μέτρα που θα του ζητήσουν για του χρόνου. Που θα «στοχοποιούν» πλέον – ακόμα περισσότερο – τις «ιερές αγελάδες» του δημοσίου.
Κι αυτά όλα, ενώ το διεθνές περιβάλλον γίνεται πιο εχθρικός για τις ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα επίπεδα: Και στον τομέα της οικονομικής πολιτικής και στον τομέα της τραπεζικής χρηματοδότησης και στους τομείς της ασφάλειας και τις περιφρούρησης των συνόρων.
Μέσα στη χώρα ο Τσίπρας θα βρίσκει όλο και λιγότερους «οπαδούς», όλο και περισσότερους «ορκισμένους εχθρούς». Ενώ έξω από τη χώρα θα βρίσκει όλο και μεγαλύτερη αρνητικότητα από τις κυβερνήσεις – συμμάχων, εταίρων και μη.
Η δημοσκοπική του αντεπίθεση, μετά από κάποια μικρή ανάκαμψη, ήδη σταμάτησε! Έδωσε ό,τι μπορούσε να δώσει, αλλά με μόνον εφήμερα και οριακά κέρδη. Κι άλλα δεν έχει να δώσει - ούτε μπορεί - ενώ του έρχονται τα χειρότερα.
Το τωρινό του «αφήγημα» (καθαρή έξοδος το καλοκαίρι) του το έχουν ήδη ακυρώσει απ’ έξω.
Τους αντιπάλους του δεν μπορεί να τους διασπάσει (όπως έλπιζε).
Αντίθετα η αντιπολίτευση είναι σήμερα πιο ενωμένη εναντίον του από ποτέ!
Και οι «άνεμοι» που έσπειρε – οι «Ρουβίκωνες» και οι παράνομοι μετανάστες στα hot spots – επιστρέφουν τώρα ως «σφοδρές καταιγίδες» εναντίον του. Γιατί πρέπει να τους αντιμετωπίσει σκληρά στους πλειστηριασμούς και στη Μόρια.
Οι συνταξιούχοι δεν θέλουν να τον ακούν.
Οι αγρότες (κι όχι μόνον οι «κατ’ επάγγελμα») δεν θέλουν να τον βλέπουν.
Οι αυταπέγγελτοι και οι μικρομεσαίοι, τον καταριούνται.
Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι είναι οργισμένοι μαζί του.
Οι πανεπιστημιακοί και οι στρατιωτικοί, είναι έξαλλοι.
Και οι δημόσιοι- υπάλληλοι είναι (στην καλύτερη για τον Τσίπρα) διχασμένοι. Οι περισσότεροι καταλαβαίνουν πως έρχεται η σειρά τους, ανεξαρτήτως κυβέρνησης.
Όσον αφορά τη νεολαία, όποιος μπορεί ετοιμάζει βαλίτσες να φύγει από τη χώρα κι όποιος δεν μπορεί βρίσκεται σε σύγχυση - αλλά στο ΣΥΡΙΖΑ δεν ακουμπάει πια. Νιώθουν πως τους κορόιδεψαν χοντρά και εξακολουθούν να τους δουλεύουν.
Συμπέρασμα:
Οι εχθροί του ΣΥΡΙΖΑ τείνουν να συσπειρωθούν για να τον διώξουν. Και η πιο σίγουρη ψήφος τιμωρίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι στη ΝΔ.
Όσοι δεν θέλουν ακόμα να ψηφίσουν ΝΔ, για οποιονδήποτε λόγο, μπορούν να πάνε στο Κίνημα Αλλαγής της Φώφης. Ή έστω να κινηθούν στην αποχή (το άκυρο και το λευκό).
Αλλά στο ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα επιστρέφουν. Όταν μετά απ’ όλα αυτά τα «φιλοδωρήματα» εξακολουθεί να έχει «συσπείρωση» γύρω στο 50% και κάτι, αυτό σημαίνει πως, ό,τι κι αν κάνει, «δεν τραβάει»…
Στην προεκλογική περίοδο – όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές πια – η ψαλίδα θα ανοίξει. Πολύ περισσότερο από τις 11-12 μονάδες που είναι σήμερα.
--Θα ανοίξει γιατί η ψαλίδα πάντα ανοίγει προεκλογικά υπέρ του κόμματος που προηγείται. Δηλαδή σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ…
--Θα ανοίξει κι άλλο, γιατί η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ θα αυξάνεται συνεχώς.
--Τέλος, θα ανοίξει ακόμα περισσότερο, γιατί οι αναποφάσιστοι δεν θα κατανεμηθούν αναλογικά ανάμεσα στα κόμματα, αλλά θα πάνε δυσανάλογα σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ…
Η δυνατότητα του Τσίπρα να δημιουργεί περισπασμούς σε βάρος των αντιπάλων του θα περιορίζεται.
Τα περιθώρια να κάνει τυχοδιωκτισμούς με τα εθνικά θέματα (π.χ. Μακεδονικό) θα στενεύουν.
Οι σχέσεις του με τον κυβερνητικό του εταίρο θα δυσκολεύουν συνεχώς (τα στοιχεία για τις πωλήσεις πυρομαχικών στους τζιχαντιστές του ΙΣΙΣ, από τον μεσάζοντα - μ«κολλητό» του Καμμένου, τα έδωσαν, όπως φαίνεται, ξένες-συμμαχικές μυστικές υπηρεσίες).
Οι επιθέσεις σε βάρος του από τις παρυφές των δικών του (π.χ. «Ρουβίκωνες» για τους πλειστηριασμούς) ή των πρώην δικών του (π.χ. Λαφαζάνης και Ζωή) θα πολλαπλασιάζονται.
Άντε να δούμε πως θα τους συλλάβει, κατ’ εφαρμογήν της νέας τροπολογίας.
Από το εξωτερικό αναγκαστικά θα πάψουν να τον χαϊδεύουν εν όψει τέλους του Προγράμματος – κι όλων των δύσκολων «εκκρεμοτήτων» που έχει αφήσει. Ή όσων έχει ψηφίσει αλλά δεν μπορεί να εφαρμόσει.
Και εσωτερικά η αμφισβήτηση του έχει αρχίσει.
Ναι, πράγματι, έχει δείξει ως τώρα μεγάλο ταλέντο στα ψέματα. Αλλά κάποια στιγμή τα ψέματα τελειώνουν.
Κι έρχεται η ώρα της αλήθειας. Και η ώρα να πληρώσει ο ψεύτης το λογαριασμό.