Κάθε φορά που μαθαίνουμε για ένα σοβαρό έγκλημα που συγκλονίζει την κοινωνία, επανέρχεται η συζήτηση για το ακανθώδες θέμα της θανατικής ποινής. Η λαϊκή οργή πάντοτε σε μία προσπάθεια να κατευνάσει το θυμό της αποζητά την παραδειγματική τιμωρία του δράση.
Η θανατική ποινή είναι η πράξη με την οποίο το ίδιο το κράτος καταδικάζει σε θάνατο έναν άνθρωπο, ασχέτως του εγκλήματος που έχει διαπράξει. Είναι η πιο σκληρή ποινή που επιβάλλεται σε ένα άτομο για αυτό πολλές φορές ορίζεται και ως ‘’η εσχάτη’’. Και ενώ παλαιότερα ήταν μία συνηθισμένη ποινή για όλο τον κόσμο, στην εποχή μας πλέον έχει καταργηθεί και εφαρμόζεται κυρίως σε κάποιες πολιτείες της Αμερικής.
Το σημαντικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί ,είναι το εξής: η θανατική ποινή μπορεί να μειώσει την εγκληματικότητα; οι έρευνες έχουν δείξει ότι δεν υπήρξε μείωση της εγκληματικότητας στις χώρες την εποχή όπου είχε εφαρμοστεί η θανατική ποινή. Μήπως η κοινωνία οφείλει να διαπαιδαγωγήσει τους πολίτες αντί να λειτουργεί εκδικητικά;
Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι αυτός είναι ο λόγος που δικάζεται ο κατηγορούμενος από την πολιτεία και όχι από τους πολίτες. Και αυτό διότι η πολιτεία οφείλει να δικάζει με διαπαιδαγωγικό σκοπό και όχι με το θυμοειδές που (δικαίως) επικρατεί στην ψυχή των συγγενών και του απλού κόσμου.
Με τη θανατική ποινή η ίδια η κοινωνία αποδεικνύει ότι λειτουργεί εκδικητικά αφού προβαίνει στην ίδια ενέργεια (τη θανάτωση ενός ατόμου) ,την οποία η ίδια ταυτόχρονα καταδικάζει. Αντί να λειτουργεί λοιπόν παιδαγωγικά, δείχνει το εκδικητικό της πρόσωπο. Ένα ακόμα επιχείρημα που μπορεί να λειτουργήσει κατά της θανατικής ποινής είναι ότι ουκ ολίγες φορές έχει καταδικαστεί σε θάνατο ένα αθώο άτομο και όταν αποδείχθηκε η αθωότητα , ήταν πλέον αργά.
Η θανατική ποινή είναι μία λανθασμένη ενέργεια της κοινωνίας , η οποία απλώς ικανοποιεί για λίγο το θυμοειδές του ανθρώπου που έχει πονέσει από την εγκληματική ενέργεια, αλλά δε δείχνει σεβασμό απέναντι στο ανθρώπινο πρόσωπο. Και αυτό, διότι ο άνθρωπος παραμένει οντότητα, ασχέτως του τι έχει διαπράξει. Η πολιτεία θα όφειλε να λειτουργήσει παιδαγωγικά , προσπαθώντας να νουθετήσει το άτομο και να το οδηγήσει στη μεταμέλεια και την αλλαγή στη στάση ζωής.
Η κοινωνία οφείλει αντί για επιθυμία εκδίκησης να δείξει στα άτομα το δρόμο της μεταμέλειας και της παιδαγωγικής νουθεσίας.
Η θανατική ποινή είναι η πράξη με την οποίο το ίδιο το κράτος καταδικάζει σε θάνατο έναν άνθρωπο, ασχέτως του εγκλήματος που έχει διαπράξει. Είναι η πιο σκληρή ποινή που επιβάλλεται σε ένα άτομο για αυτό πολλές φορές ορίζεται και ως ‘’η εσχάτη’’. Και ενώ παλαιότερα ήταν μία συνηθισμένη ποινή για όλο τον κόσμο, στην εποχή μας πλέον έχει καταργηθεί και εφαρμόζεται κυρίως σε κάποιες πολιτείες της Αμερικής.
Το σημαντικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί ,είναι το εξής: η θανατική ποινή μπορεί να μειώσει την εγκληματικότητα; οι έρευνες έχουν δείξει ότι δεν υπήρξε μείωση της εγκληματικότητας στις χώρες την εποχή όπου είχε εφαρμοστεί η θανατική ποινή. Μήπως η κοινωνία οφείλει να διαπαιδαγωγήσει τους πολίτες αντί να λειτουργεί εκδικητικά;
Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι αυτός είναι ο λόγος που δικάζεται ο κατηγορούμενος από την πολιτεία και όχι από τους πολίτες. Και αυτό διότι η πολιτεία οφείλει να δικάζει με διαπαιδαγωγικό σκοπό και όχι με το θυμοειδές που (δικαίως) επικρατεί στην ψυχή των συγγενών και του απλού κόσμου.
Με τη θανατική ποινή η ίδια η κοινωνία αποδεικνύει ότι λειτουργεί εκδικητικά αφού προβαίνει στην ίδια ενέργεια (τη θανάτωση ενός ατόμου) ,την οποία η ίδια ταυτόχρονα καταδικάζει. Αντί να λειτουργεί λοιπόν παιδαγωγικά, δείχνει το εκδικητικό της πρόσωπο. Ένα ακόμα επιχείρημα που μπορεί να λειτουργήσει κατά της θανατικής ποινής είναι ότι ουκ ολίγες φορές έχει καταδικαστεί σε θάνατο ένα αθώο άτομο και όταν αποδείχθηκε η αθωότητα , ήταν πλέον αργά.
Η θανατική ποινή είναι μία λανθασμένη ενέργεια της κοινωνίας , η οποία απλώς ικανοποιεί για λίγο το θυμοειδές του ανθρώπου που έχει πονέσει από την εγκληματική ενέργεια, αλλά δε δείχνει σεβασμό απέναντι στο ανθρώπινο πρόσωπο. Και αυτό, διότι ο άνθρωπος παραμένει οντότητα, ασχέτως του τι έχει διαπράξει. Η πολιτεία θα όφειλε να λειτουργήσει παιδαγωγικά , προσπαθώντας να νουθετήσει το άτομο και να το οδηγήσει στη μεταμέλεια και την αλλαγή στη στάση ζωής.
Η κοινωνία οφείλει αντί για επιθυμία εκδίκησης να δείξει στα άτομα το δρόμο της μεταμέλειας και της παιδαγωγικής νουθεσίας.