Freepen.gr - Στην πρόσφατη συνέντευξη τύπου του υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά υπήρξαν εκτενείς αναφορές στα σημαντικά θέματα της εξωτερικής μας πολιτικής.
Ένα από αυτά ήταν και το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων. Ο υπυοργός κάνει ορισμένες αναφορές που θα πρέπει να προβληματίσουν και τις έχουμε επισημάνει με bold.
> Η αναφορά για το πρώτο εξάμηνο του 2018 σημαίνει;
> Πώς μεταφράζεται η διάθεση της σημερινής κυβέρνησης για συμβιβασμό;
> Τι καθιστά ένα συμβιβασμό παραγωγικό ή σάπιο;
> Γιατί η Ελλάδα δε διεκδικεί τίποτε από τη γειτονική χώρα; Δε διαβιούν στα Σκόπια αρκετές δεκάδες χιλιάδες ελληνικής καταγωγής κάτοικοι;
Ακολουθεί απόσπασμα της δήλωσής του:
Τώρα για το ονοματολογικό. Σε τρεις με τέσσερις εβδομάδες από σήμερα, υπολογίζω ότι ο κ. Nimetz θα συναντηθεί με τους διαπραγματευτές. Σε εμάς, διαπραγματευτής παραμένει ο κ. Βασιλάκης, ο οποίος έχει και καινούριο βοηθό. Η άλλη πλευρά θα ορίσει φαντάζομαι αμέσως μετά από το δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών τον διαπραγματευτή τους.
Πιστεύω ότι θα πρέπει το πρώτο εξάμηνο του 2018 να λυθεί αυτό το ζήτημα. Αν δεν λυθεί θα υπάρξουν μεγάλες δυσκολίες. Εάν λυθεί, χρειάζεται τρείς με τέσσερεις μήνες γραφειοκρατική διαδικασία στον ΟΗΕ. Άρα θα πάει μέχρι το τέλος του 2018. Αν δεν το κατορθώσουμε εντός του 2018, το 2019 ξεκινάει με τις εκλογές για Πρόεδρο στη γείτονα χώρα και μετά το καλοκαίρι του 2019, θα έχουμε εμείς εκλογές. Δεν είναι χρονιά για να βάζουμε τέτοια ζητήματα, γιατί θα μπλέξουμε με τον προεκλογικό αγώνα, ενώ αυτά πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε ψύχραιμα.
Όπως ξέρετε, έχω πει εδώ και πάρα πολλά χρόνια στους ξένους, ότι κακώς μπερδεύτηκαν σε αυτή την ιστορία. Μπερδεύτηκαν με ένα τρόπο που οδήγησε τον κ. Gruevski να θεωρεί ότι δεν χρειάζεται να λύσει το ζήτημα. Τον εκπαίδευσαν με ένα τρόπο ώστε να μην διαθέτει την πολιτική που αποκαλώ «ευρωπαϊκής κουλτούρας, συμβιβασμού και συναίνεσης».
Νομίζω ότι αυτή η κυβέρνηση έχει μεγαλύτερη διάθεση για συμβιβασμό και συναίνεση. Αυτά τα προβλήματα δεν λύνονται δια της επιβολής της άποψης της μίας ή της άλλης πλευράς. Τέτοια γίνονται μόνο εν καιρώ πολέμου και είναι και πολύ βραχυπρόθεσμα, διότι κάποια στιγμή τελειώνει ο πόλεμος, ενώ οι νικητές γίνονται και ηττημένοι και τελειώνουν οι συσχετισμοί που μπορεί να επιβάλεις με το έτσι θέλω και έτσι μου αρέσει. Εμείς θέλουμε μια λύση που να κρατήσει μέσα στο χρόνο. Να μην προσβάλλει κανέναν. Να είναι αποδεκτή από τους πληθυσμούς και από τις δυο πλευρές.
Έχω κουβεντιάσει με όλους τους ειδικούς που ξέρω στη χώρα. Με όλους τους ανθρώπους που έχουν εμπλακεί στο παρελθόν, ιδιαίτερα στη Βόρειο Ελλάδα, ή έχουν αγωνίες γι’ αυτά τα θέματα. Νομίζω ότι στη χώρα μας υπάρχει μια καλή διάθεση να τελειώνουμε με τη φυλακή της ιστορίας όσον αφορά αυτό το θέμα και να βρούμε μια σωστή λύση.
Εγώ θέλω συμβιβασμούς, αλλά θέλω συμβιβασμούς ορθούς. Θέλω συμβιβασμούς δημιουργικούς, παραγωγικούς, όχι όπως τους λέω εγώ, σάπιους. Γιατί αυτοί δεν είναι συμβιβασμοί, είναι αποδιοργάνωση.
Και βέβαια πάντα θυμάμαι το μεγάλο ποιητή, τουλάχιστον εγώ ως αριστερός, τον Bertolt Brecht, που είχε πει ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο τί λέει το στόμα, είναι τί ακούει και το αυτί.
Όπως είπα, εμείς πρέπει να αποδομήσουμε, και το κάνουμε, την προκατάληψη που υπήρχε στην πΓΔΜ ότι εμείς δεν θέλουμε αυτό το κράτος να υπάρχει. Εγώ νομίζω ότι πολύ καλά κάνει και υπάρχει και βοηθάει για πάρα πολλούς στρατηγικούς λόγους στην περιοχή. Εκείνοι από την άλλη πρέπει να τελειώσουν με τον αλυτρωτισμό.
Η λύση στο όνομα θα είναι πιο εύκολη εάν τελειώνουν με τις εκδηλώσεις του δημόσιου αλυτρωτισμού. Εάν υπάρχει κάποιος που λέει ότι η τάδε περιοχή ανήκει στο τάδε κράτος και είναι ιδιώτης, δεν με ενδιαφέρει. Με ενδιαφέρει η δημόσια κρατική πολιτική και ιδιαίτερα η διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς και πρέπει να σας πω ότι στην εποχή του κου Gruevski έγινε κάτι που δεν βοηθάει. Μετακινήθηκε στη νέα γενιά το πρόβλημα της ονομασίας και από ένα πρόβλημα γεωγραφίας και ιστορίας έγινε πρόβλημα εθνικών χαρακτηριστικών, κληρονομιάς. Δηλαδή έγινε πολύ πιο βαρύ, ιδιαίτερα για τη γενιά που έβγαλε το σχολείο τα τελευταία δώδεκα έτη.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η αίσθηση που έχω όσο μελετάω, είναι ότι οι μεσαίες και οι μεγαλύτερες ηλικίες αντιλαμβάνονται τη σημασία του θέματος, ενώ επίσης νιώθουν πιο κοντά στη χώρα μας.
Να υπογραμμίσω εδώ άλλη μια φορά ότι η χώρα μας δεν διεκδικεί τίποτα από την φίλη γείτονα χώρα. Δεν έχει κάποιες απαιτήσεις. Είναι μια χώρα ανοιχτή, μια ανοιχτή αγκαλιά. Εφόσον λύσουμε το πρόβλημα του αλυτρωτισμού και του ονοματολογικού, είμαστε μια μεγάλη αγκαλιά να υποδεχτούμε όλους τους ανθρώπους από αυτή τη χώρα.