Μια σελίδα από κάποια τυχαία ιστορική ανάλυση του μέλλοντος

Αναδημοσίευση από: stavroskatsoulis.blogspot.gr

του Σταυρου Κατσούλη

Ο 20ος αιώνας καθώς και η αρχή του 21ου ήταν άνευ επιφυλάξεως ο αιώνας της ψεύτικης δημοκρατίας, του κοινοβουλευτισμού, των ψεμάτων, των σκόπιμων διαφοροποιήσεων με στόχο τον έλεγχο, των μονοπωλίων, του σοσιαλισμού και της πνευματικής ανελευθερίας. Οι άνθρωποι τότε ζούσαν σε κατάσταση άγνοιας και αγραμματοσύνης και αναγκάζονταν από τη κυβερνώσα τάξη να ψηφίζουν μεταξύ μιας ή δύο φραξιών του ιδίου κόμματος που αποτελούσε την φανερή πλευρά του συστήματος εκμετάλλευσης.

Ήταν ο αιώνας του μεγάλου και βαθύτατου σοσιαλιστικού γραφειοκρατικού κράτους που ήθελε να ελέγξει τα πάντα, από την οικονομία μέχρι την παιδεία και την διατροφή των μαζών. Σήμερα είναι αυταπόδεικτο ότι τελικά δεν υπήρχε κανένα κράτος στον πλανήτη που είχε σκαρφαλώσει με κόπο και αίμα από την εποχή του φεουδαλισμού, που να μην συμμορφώθηκε με αυτό το νέο δόγμα διακυβέρνησης το οποίο στον πυρήνα του είχε το δόγμα της κεντρικής κρατικής διαχείρισης, αντί για την διαχείριση στο πλαίσιο ενός ήπιου, δημοκρατικού εθνικού κράτους.

Η αίσθηση παντοδυναμίας του Κράτους, έφτασε σε τέτοια επίπεδα, που αναπτύχθηκαν θεωρίες, θρησκευτικές ιδεοληψίες και ιδεολογίες που ισχυρίζονταν ότι ο άνθρωπος μέσα από το Κράτος μπορεί να αλλάξει μέχρι και τους νόμους του σύμπαντος. Η ιερή αποστολή του Κράτους, δεν ήταν απλά η ευημερία των πολιτών ή η εγκαθίδρυση μιας ουτοπίας, αλλά το να αλλάξει τους νόμους που διέπουν την ίδια την φύση. Ως αίτιο για κάθε καλό, καθιερώθηκε το ίδιο Κράτος. Ως αίτιο για κάθε κακό, καθιερώθηκε η οποιαδήποτε ιδιωτική ή ατομική πράξη. Οι νόμοι της θερμοδυναμικής, του δικαίου και της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων, μετατράπηκαν σε μια διαστρέβλωση της έννοιας της κοινωνικής δικαιοσύνης, ασχέτως ήθους, ασχέτως σχέσεως αιτίου-αποτελέσματος και πραγματικότητας.

Οι άνθρωποι ασχέτως προθέσεων, ασχέτως ικανοτήτων, ασχέτως δεξιοτήτων, έπρεπε να "χαίρουν" του ιδίου αποτελέσματος, ασχέτως πραγματικών παραγόντων που διέπουν τις πράξεις των ανθρώπων. Ο νόμος της φύσης που υπαγορεύει εμπειρικά ότι όλοι μας οφείλουμε να έχουμε ίσες ευκαιρίες και ότι η ελευθερία απόφασης εκ των πραγμάτων θα έχει διαφορετικά αποτελέσματα στον ίδιο τον άνθρωπο που παίρνει τις αποφάσεις του, σταδιακά αφαιρέθηκε από τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Ο μόνος τρόπος μέσα σε αυτό το περιβάλλον για να "χαίρει" ο καθένας του ιδίου αποτελέσματος, ήταν να χαμηλωθεί ο στόχος, σε τέτοιο επίπεδο όπου η μετριότητα να γίνεται ο κανόνας και ο νόμος. Κάθε ιδιαιτερότητα θα έπρεπε να εξαλειφθεί.

Ο τρόπος για την υλοποίηση αυτής της ουτοπίας, ήταν λογικά μόνο ένας: Η απόλυτη κυριαρχία του Κράτους σε κάθε τομέα, αλλά ειδικά στην οικονομία. Κάθε πράξη ανταλλαγής, πώλησης ή αγοράς, καθώς και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, που δεν βασίζονταν σε πραγματική δημοκρατία και την ελευθερία του ανθρώπου, έπρεπε να εξαλειφθεί και κάθε νομισματικό ίδρυμα που άνηκε σε κλασσικό κράτος-έθνος με λαΙκή κυριαρχία, έπρεπε να συμπεριληφθεί στην κεντρική διαχείριση του νέου Κράτους-Θεού. Οι συναλλαγές των ανθρώπων θα έπρεπε να συγκεντρωθούν όλες κάτω από τον απόλυτο έλεγχο του Κράτους. Πάνω σε αυτόν το θεμέλιο λίθο, χτίστηκε το Κράτος της διαστρεβλωμένης "κοινωνικής πρόνοιας και δικαιοσύνης", διότι χωρίς αυτό και το εισόδημα από την ανεξέλεγκτη φορολογία δεν θα μπορούσε να χτιστούν οι δομές απόλυτου ελέγχου των πάντων. Η ιδέα της πραγματικής λαϊκής κυριαρχίας, αντικαταστήθηκε πλήρως, και έδωσε την θέση της στην διαστρέβλωσή της, που ήταν η Κεντρική Διαχείριση από τους γνώστες, τους «χρισμένους».

Η ιδεολογία αυτή, είναι χαρακτηριστικά οξύμωρη. Διότι ενώ το νέο δόγμα μιλούσε για απόλυτη ισότητα, στην πραγματικότητα κάθε άλλο παρά ισότητα υπήρξε. Άνθρωποι που δεν είχαν καμιά δεξιότητα, προωθούνταν από το Κράτος ως εξέχουσες και ιδιαίτερες προσωπικότητες της κοινωνίας, ενώ ο ταπεινός συμβατικός παραγωγικός άνθρωπος, αντιμετωπίζονταν ως κοινό και άνευ σημασίας και ιδιαίτερης αξίας άτομο. Εδώ, έπαιξε μεγάλο ρόλο η δράση των μέσω ενημέρωσης, καθώς και η παιδεία, τα οποία έκαναν την δουλειά τους εξαιρετικά καλά: Οι πληθυσμοί αποδέχονταν την νέα άνιση πολιτική ισότητας χωρίς παράπονο, φοβούμενοι ότι θα κριθούν ως αποκλίνουσες διαστροφές από την κοινωνικά αποδεκτή ιδεολογία.

Το αποτέλεσμα της πολιτικής ισότητας και "κοινωνικής δικαιοσύνης" ήταν να δημιουργηθούν ολόκληρες τάξεις από αγράμματους, άστεγους, άπορους κλπ ανθρώπους, οι οποίοι ασχέτως από που ξεκίνησαν, είτε έπεσαν θύματα της πολιτικής αυτής μη παράγοντας τίποτε, είτε εξέπεσαν προς αυτή την κατάσταση λόγω της ανικανότητας τους να συμμορφωθούν με το νέο δόγμα. Κι ενώ το Κρατικό σύστημα προωθούσε συνεχώς το δόγμα της μάχης ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το αντίθετο: Υπήρξε μια τάξη ανίκανων και χωρίς δεξιότητες, που στο όνομα της ισότητας έτρωγαν και έπιναν πάνω στις πλάτες των θυμάτων τους, που περίμεναν χωρίς κόπο να λάβουν ισότητα, είτε βυθίστηκαν στην αθλιότητα ελπίζοντας στην παντοδυναμία του Κράτους. Την ίδια στιγμή, υπήρξε και μια τάξη ανθρώπων χωρίς τάξη, η οποία χωρίς να παράγει τίποτε ενώ δυνητικά ήταν ικανή να το κάνει, εκλάμβανε χωρίς έλεγχο και δίκαιο Κρατικές επιχορηγήσεις. Αυτή η τάξη αποδείχθηκε στυλοβάτης του Κράτους, το οποίο διαχρονικά έχαιρε της στήριξής τους και ήταν φυσικά η πιο συμβιβασμένη με το νέο δόγμα.

Η θεώρηση του Κράτους ως μεταφυσική «κοσμική δύναμη» η οποία είχε το αποκλειστικό δικαίωμα στην διαχείριση των πάντων, όρισε τους λειτουργούς του, ως αλάθητους αρχιερείς οι οποίοι ήταν αδύνατον να σφάλουν. Η νέα θρησκεία, η νέα μοναδική πίστη, ήταν αυτή προς το Κράτος. Κι ως τέτοιοι, τους δόθηκαν δικαιώματα και εξουσίες τις οποίες ουδέποτε ιστορικά είχε άνθρωπος: Το σώμα και το πνεύμα του ανθρώπου, ανήκε πλέον ολοκληρωτικά στο Κράτος. Πράγματα όπως το δικαίωμα της διαχείρισης της ίδιας της ανθρώπινης φύσης, η επιβολή αναγκαστικής φαρμακολογίας και κατήχησης εκ γενετής, καθώς και η πολύχρονη εκπαίδευση των πολιτών στις νέες αξίες και στην τέχνη της συμμόρφωσης, εγκαθιδρύθηκαν ως θέσφατα και η βάση της κοινής λογικής. Οι κοινωνίες δεν ήταν παρά ένας μαλακός και ευκολόπλαστος πηλός, στα χέρια του νέου σοφού δημιουργού των πάντων, του Κράτους Κεντρικής Διαχείρισης. Με αυτόν τον τρόπο και σε αυτό το περιβάλλον, οι κοινωνικοί αγώνες των λαών, βαθμιαία μετατράπηκαν από αιτήματα των δικών τους συμφερόντων, είτε σε αιτήματα για περισσότερο Κράτος είτε εμμέσως ή άμεσα των πραγμάτων εκείνων που ήδη σχεδίαζε το Κράτος.

Οι υπήκοοι εκείνων των καθεστώτων είχαν διδαχθεί να μισούν την αξία του ατόμου και των μικρών ομάδων και εξαναγκάζονταν βαθμιαία από παιδιά να σκέπονται ότι μόνο το Κράτος μπορεί και δύναται να τους παρέχει τα αυτονόητα δικαιώματά τους, διότι αυτό ήταν η πηγή τους και όχι η κοινωνία, καθώς το Κράτος ήταν εκ δόγματος το μοναδικό και αποκλειστικό θεμέλιο πάνω στο οποίο η ανθρωπότητα μπορεί να χτίσει το οτιδήποτε κοινωφελές. Άτομα το οποίο δεν συμβιβαζόταν με την συλλογική συμμόρφωση στο Κράτος, θεωρούνταν άρρωστα και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αφαιρούνταν από την κοινωνία ως απόβλητα. Το έγκλημα το οποίο αντιμετωπίζονταν με την μέγιστη ποινή, ήταν η αμφισβήτηση του ίδιου του Κράτους.

Οι παλαιά πραγματικότητα, που παρήγαγε αξιοπρεπή άτομα τα οποία προσέφεραν στην οικουμένη με την δικιά τους προσωπική εργασία, εξαλείφθηκε και ξεχάστηκε πλήρως. Όλες οι αξίες, ιδανικά καθώς και οι θρησκείες, έδωσαν την θέση τους στην μεγαλειώδη μορφή του Κράτους, το οποίο θα αντικαθιστούσε κάθε θεσμό, κάθε αρχή, κάθε πρωτοβουλία, την οικογένεια και κάθε άλλη πατροπαράδοτη αξία ή πρακτική. Ως εκ τούτου, οι κοινωνίες αυτές δίδασκαν ότι όλα τα δικαιώματα του ανθρώπου πηγάζουν και αυτά, όπως και κάθε άλλο αγαθό από την παντοδυναμία του Κράτους. Το κοινό δόγμα της ανθρωπότητας ήταν ότι χωρίς το Κράτος, θα υπήρχε χάος, αγνοώντας της ιστορία της ανθρωπότητας.

Τα Κράτη, ως κληρονόμοι των εθνικών κρατών του παρελθόντος, είχαν ασπαστεί όλα τους το ίδιο δόγμα. Το καθένα τους, βασιζόταν στην ιδέα ότι αυτό και κανένα άλλο, είχε την απόλυτη αλήθεια και ως εκ τούτου το δικαίωμα στον έλεγχο των πάντων. Οι Πατρίδες, άλλαξαν χαρακτήρα στην συνείδηση των ανθρώπων και ταυτίστηκαν με το Κράτος και αποτέλεσαν έναν από τους κύριους πυλώνες πάνω στον οποίο στηρίχθηκαν εθνικιστικές τάσεις όποτε τις είχε ανάγκη το Κράτος. Αυτό επέφερε όπως ήταν αναμενόμενο, τεράστιες συγκρούσεις μεταξύ των Κρατών, οι οποίες είχαν ως τελικό στόχο την επέκταση και την εγκαθίδρυση της ηγεμονίας της «κοσμικής δύναμης» κι ως εκ τούτου των απόλυτων δικαιωμάτων του, ει δυνατόν, σε όλον τον πλανήτη. Ο πληθυσμός του πλανήτη βρέθηκε απλά να είναι μια παράπλευρη απώλεια των πολέμων μεταξύ των νέων «θεών» που ήθελαν ο καθένας τους να επιβάλει την δικιά του «κοσμική δύναμη» στην οικουμένη.

Όπως ήταν φυσικό, μέσα σε αυτό το περιβάλλον διαμορφώθηκε γρήγορα μια ελίτ ανθρώπων, που είχαν ως στόχο την απόλυτη ιδέα του Κράτους, που δεν μπορούσα παρά να είναι το πλανητικό κράτος, που θα διέπεται από την ιδέα της παγκοσμιοποίησης. Έτσι, αυτοί διαμόρφωσαν το απαιτητό περιβάλλον για να μπορέσουν να υλοποιήσουν αυτό το μεγάλο σχέδιο. Δημιούργησαν υπερεθνικούς θεσμούς, οι οποίοι στην επιφάνεια θα είχαν ως αποστολή την συλλογική ευημερία ολόκληρης της ανθρωπότητας, την μείωση και έλεγχο πολέμων και ανεξέλεγκτων καταστάσεων κλπ.

Επίσης δημιούργησαν και την παρακάτω δικαιολογία που θα χρειάζονταν για κάτι τέτοιο, επιπροσθέτως της ήδη υπάρχουσας διαφοράς συμφερόντων που προαναφέρθηκαν: Οι «ιδεολογικές» διαφορές μεταξύ των Κρατών διέφεραν με τέτοιον τρόπο ώστε να φαίνονται εκ διαμέτρου αντίθετες. Τα Κράτη, παρ όλο που στην ουσία όλα τους είχαν ασπαστεί την ίδια θρησκεία που βασιζόταν πάνω στην ύπαρξη της υπερφυσικής, μεταφυσικής «κοσμικής δύναμης» του Κράτους, ανέπτυξαν σκοπίμως διαφορετικές πρακτικές. Μερικά, εξέφρασαν τις καταστροφικές και αυταπόδεικτα θανατηφόρες ιδεολογίες του κομμουνισμού, ενώ άλλες εξέφρασαν αυτές της «ελεύθερης αγοράς και δημοκρατίας» πάντα βέβαια υπό τον ύπουλο έλεγχο του Κράτους έτσι ώστε να ακυρώνεται οτιδήποτε θετικό μπορεί να προκύψει και από τις δύο αυτές κύριες ιδεολογίες. Οι μεν ασχολήθηκαν κυρίως με την καταπίεση και σφαγή πληθυσμών εντός της χώρας τους, ενώ οι δε, ασχολήθηκαν κυρίως με την καταπίεση και σφαγή πληθυσμών εκτός της χώρας του μέσω του ιμπεριαλισμού προκαλώντας έτσι την δίκαι κριτική και κατάκριση προς και από τις δύο πλευρές, πάντα χρησιμοποιώντας την προπαγάνδα και την «παιδεία» όποτε εμφανίζονταν τάσεις αποκάλυψης των οξύμωρων και εύλογων ερωτημάτων που φυσικά κατά καιρούς αναδύονταν από μικρό μέρος της κοινωνίας.

Πάνω σε αυτές τις διαφορές, εγκαθίδρυσαν τον Ψυχρό Πόλεμο καθώς και πάμπολλες άλλες διαμάχες μεταξύ Κρατών και Λαών με στόχο την δημιουργία χάους, τρομοκρατίας και πολέμων έτσι ώστε οι ίδιες οι κοινωνίες να αναζητούν από μόνες τους, περισσότερη παγκοσμιοποίηση και μεγαλύτερα Κράτη και ομοσπονδίες, τέτοιες που σιγά σιγά θα οδηγούσαν στην ποθητή πλανητική διακυβέρνηση. Σε παράλληλο επίπεδο, με την χρήση των πολυεθνικών εταιρειών, δημιούργησαν σταδιακά και την πλανητική κουλτούρα η οποία περαιτέρω διαμόρφωσε μια κοινή ταυτότητα και ομοιομορφία στους πληθυσμούς, κάνοντας έτσι το έργο τους ακόμη πιο εύκολο. Οι διαφορές μεταξύ των πολιτισμών έπρεπε να μειωθούν στο ελάχιστο.

Κάποια Κράτη τα οποία είχαν διαθέσιμη οικονομική ισχύ, προχώρησαν σε πιο ευφυείς τρόπους επέκτασης και εγκαθίδρυσης τους δόγματος της παντοδυναμίας του Κράτους: Δημιούργησαν ομοσπονδίες οι οποίες ύπουλα και με ψευδείς υποσχέσεις, αγκάλιασαν ολόκληρα Κράτη ενοποιώντας τα κάτω από τερατώδη Κρατικά μορφώματα. Έτσι, απέκτησαν ακόμη περισσότερη ισχύ και είχαν την δυνατότητα να εφαρμόσουν ακόμη πιο αποτελεσματικά την ιδεολογία της «κοσμικής δύναμης» που υποτίθεται ότι κατείχαν.

Τα μικρότερα ή πιο αδύναμα Κράτη ενώ στο εσωτερικό τους εξέφραζαν το ίδιο και απαράλλακτο δόγμα προς τους υπηκόους, στις εξωτερικές τους σχέσεις, έπρατταν με υποτελή τρόπο και πάντα επέλεγαν να είναι υποχείρια των μεγαλύτερων και πιο ισχυρών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα είτε την εγκατάσταση εκπροσώπων ή δικτατόρων των μεγάλων Κρατών στις θέσεις εξουσίας των μικρότερων, είτε την ανοιχτή παράδοση τους στην ηγεμονία τους, ασχέτως της γνώμης του πληθυσμού που ήταν φυσικό να εκφραζόταν.

Βασικό χαρακτηριστικό και θεμέλιο της εφαρμογής της ηγεμονίας του Κράτους, ήταν ο μεθοδικός τρόπος με τον οποίο το Κράτος παρήγαγε προπαγάνδα. Σε πολλές περιπτώσεις οι βρώμικες δουλειές του, εφαρμόζονταν σκοπίμως από συνεργαζόμενες οργανώσεις, οι οποίες αποκαλούνταν πολυεθνικές εταιρείες. Τις παρουσίαζαν ως ανεξάρτητες του Κράτους δυνάμεις, τις οποίες ήταν ανίκανα να ελέγξουν. Στην πραγματικότητα όμως, ήταν τα μεγαλύτερα Κράτη τα οποία τις δημιούργησαν, δίνοντας τους νόμιμα δικαιώματα μονοπωλίου και νομική ασυλία για τις εγκληματικές τους πράξεις.

Το οξύμωρο της υπόθεσης, όπου το υποτιθέμενο Κράτος αδυνατούσε να ελέγξει κάποιες εταιρείες τις οποίες το ίδιο δημιούργησε, το ανέλαβε και πάλι η κεντρικά ελεγχόμενη παιδεία, η οποία βαθμιαία διαμόρφωσε τρόπους κατήχησης των πολιτών τέτοιους, ώστε να αποδέχεται τις τρομερές αυτές αντιφάσεις χωρίς παράπονο. Η διαδικασία ριξίματος του φταιξίματος για τα κακά του κόσμου, κατέληξε να έχει ως αποδέκτη όλες τις ιδιωτικές πρωτοβουλίες, τις οποίες ονόμασαν συλλογικά ως καπιταλισμό και την κορωνίδα του οποίου βρισκόταν ένα σύμπλεγμα πολυεθνικών εταιρειών. Αυτός ήταν ο παγκόσμιος εχθρός της ανθρωπότητας, κι όσο απρόσωπος και να ήταν, αυτόν έπρεπε να βλέπουν οι μάζες, όσο το Κράτος υλοποιούσε τα εγκλήματά του.

Εδώ βρίσκεται και η ουσία του θέματος, που αποκαλύπτει την μέθοδο με την οποία το Κράτος Κεντρικής Διαχείρισης κατάφερε για πάνω από έναν αιώνα να υπάρχει: Η ύπαρξη των δικαίως δαιμονοποιημένων πολυεθνικών εταιρικών συμφερόντων,μέσω των οποίων το ίδιο το Κράτος που τα γέννησε παρέμεινε για πολλές δεκαετίες στο απυρόβλητο. Ό,τι κακό γινόταν στις κοινωνίες του πλανήτη, είχε ως πηγή του είτε τις απρόσωπες δυνάμεις του "κεφαλαίου" είτε κάποιες εταιρίες. Ό,τι καλό γινόταν, ήταν αποτέλεσμα της ιερής και θεϊκής σοφίας που εξέπεμπε το Κράτος. Τα Κράτη παρουσιάζονταν ως ανεξάρτητα από τέτοια συμφέροντα, παρ όλο που η συνεργασία μεταξύ τους ήταν προφανής, στενότατη και εκτεταμένη. Κι ως εκ τούτου, η ανάγκη ήταν πάντα η ίδια: Η επέκταση της ισχύος και της δύναμης του Κράτους, για την προστασία της ανθρωπότητας ενάντια στον μπαμπούλα που το ίδιο γαλούχησε και κράτησε ακμαίο και δυνατό.

Πάνω στην απόλυτη ηγεμονία του Κράτους, τον συνεχή ανταγωνισμό μεταξύ τους για το ποιο από αυτά θα καταφέρει να αποδείξει πρακτικά ότι εκπροσωπεί την Θεϊκή αυθεντία, καθώς και στην «κοσμική δύναμη» που κατείχε το καθένα τους ως κεντρικό δόγμα στηρίχθηκε και αυτό που αποκαλούμε σήμερα Μεγάλη Σφαγή, η οποία επέφερε στο σύνολό της τουλάχιστον 250 εκατομμύρια θανάτους, είτε από ιμπεριαλιστικές εκστρατείες, είτε από οικονομικό πόλεμο, είτε από τις βίαιες εκστρατείες συμμόρφωσης των πληθυσμών στα εκάστοτε δόγματα που παρήγαγε το κάθε Κράτος...
Νεότερη Παλαιότερη
--------------
Ακούστε το τελευταίο ηχητικό από τη ΜΕΣΗ ΓΡΑΜΜΗ


Η Freepen.gr ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει για τα άρθρα / αναρτήσεις που δημοσιεύονται και απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους και δε σημαίνει πως τα υιοθετεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών ή ότι υπάρχει κάποιο σφάλμα, επικοινωνήστε μέσω e-mail