Εκπαιδευτικός,παιδαγωγικός σύμβουλος
Επέτειος 28ης Οκτωβρίου. Σε μια πατρίδα που χάνει τις δυνάμεις της από την πνευματική αποστασία, η θυσία των αγωνιστών του ΟΧΙ ήταν η ρεαλιστική πράξη αγάπης της υπεράσπισης των βωμών και των εστιών του τότε. Γι αυτό πολέμησαν τα 20 χρονα παιδιά στις οροσειρές της Πίνδου. Η Ελλάδα για αυτούς είχε τα πρόσωπα της οικογένειάς τους,τις γυναίκες τους, τα παιδιά τους, όλους τους συγγενείς σε μια άρρηκτη σχέση με το μέλλον που φαινόταν ζοφερό σύμφωνα με την κοινή λογική.
Σε αυτό το ζοφερό μέλλον δεν κιότεψαν άλλα στάθηκαν και αντιστάθηκαν! Στάθηκαν και νίκησαν τον φόβο που εύλογα υπήρχε. Στα τρένα προς το μέτωπο(σύμφωνα με ιστορικούς που έζησαν τα γεγονότα)χαμογελούσαν με το χαμόγελο αυτού που έχει το δίκιο απέναντι στο άδικο. Η λέξη "ατιμία" ήταν και η λέξη που κυριαρχούσε στα χείλη τους για τους Ιταλούς που ήδη είχαν τορπιλίσει την "Ελλη".Τα γεγονότα ύστερα, λίγο ή πιο πολύ γνωστά.
Και τώρα; Θα γιορτάσουμε άλλη μια φορά επετειακά, θα μοιραστούμε λόγους, θα κουνήσουμε τα σημαιάκια και θα απέλθουμε για την επόμενη μέρα; Μεγάλο το ζητούμενο της επόμενης μέρας.Η λήθη και η νωθρότητα θα κυριαρχήσουν μπροστά στα τόσα προβλήματα της καθημερινής επιβίωσης. Ας μη γελιόμαστε! Εαν η παιδεία μας (προσωπική,οικογενειακή,σχολική,κοινωνική) δεν είναι παθοκτόνα, λυτρωτική, εμψυχωτική,ρεαλιστική, αγαπητική,διακονική, μην τρέφουμε ελπίδες ανάκαμψης.
Πνευματικό οξυγόνο ζητάμε και είμαστε σχεδόν σε ασφυξία! Ας το καταλάβουμε πριν να είναι αργά για την υπόστασή μας ως Έθνους ποτισμένου με αίμα ηρώων και μαρτύρων.