Τα καταναλωτικά δάνεια ήταν η χειρότερη κατηγορία δανείων. Και δανειοληπτών. Δανείζομαι για να ξοδέψω: ταξίδια, ρούχα, λούσα, έπιπλα. Το έβλεπα εκείνη την εποχή της τεχνητής αφθονίας και δεν το χωρούσε το μυαλό μου. Συν τω ότι με 15% επιτόκιο για τα δάνεια και 18% για τις κάρτες, τουλάχιστον, αυτό που αγόραζες γινόταν αμέσως απαγορευτικά ακριβότερο. Απαγορευτικά, για συνετούς. Ο Ελληνάρας που ήθελε να κάνει φιγούρα στον γείτονα δεν χαμπάριαζε από τέτοια.
Θεωρούσα εξαιρετικά άφρονες επιλογές και το να πάρεις δάνειο για να το φας αλλά και την πολιτική των τραπεζών να δανείζουν αφερέγγυους δανειολήπτες, προτρέποντάς τους να καταναλώνουν πέρα από τις δυνατότητές τους. Στην ουσία, το καταναλωτικό δάνειο της κας Ψευδοπλουτίδου ήταν μικρογραφία της εθνικής μας οικονομικής πολιτικής. Βέβαια οι τράπεζες, θεωρητικά, έκαναν τότε το κουμάντο τους. Είχαν υπολογίσει το ποσοστό των μπαταχτσήδων και το 20% του επιτοκίου υποτίθεται ότι κάλυπτε και τη χασούρα από τα πιθανά φέσια. Έλα όμως που η ζωή τα φέρνει αλλιώς και οι Τράπεζες βρέθηκαν με μια τρυπάρα να! Τρυπάρα την οποία έκανε χάσμα ο τερατωδώς βλακώδης νόμος Κατσέλη, το μεγαλύτερο έγκλημα που έγινε στην περίοδο της κρίσης. Από το 2010 λέγαμε ότι αυτό το έκτρωμα μιας ιδεοληπτικής ανόητης και άσχετης ταυτόχρονα, θα καταστρέψει και τους δανειολήπτες και τις τράπεζες, θα κρατήσει μόνιμα καθηλωμένη την Οικονομία και θα επιβαρύνει τη Δικαιοσύνη με εκατοντάδες χιλιάδες υποθέσεις, αλλά ποιος μας άκουγε... Όλοι ζούσαν το σοσιαλιστικό όνειρο των ειρηνοδικείων που διέγραφαν αβέρτα - κουβέρτα δάνεια "φτωχών ανθρώπων" που όμως λίγο καιρό πριν ήθελαν να πιουν καφέ στο Empire State Building, όπως έλεγε τότε η διαφήμιση.
Και τώρα με τις απαιτήσεις να έχουν φτάσει στα 2,8 δισ. μόνο για την Eurobank, η τράπεζα απευθύνθηκε κατ' αρχάς στους ίδιους τους 220.000 δανειολήπτες προτείνοντάς τους κούρεμα 95%. Δηλαδή: πήρες ένα δάνειο 10.000 ευρώ. Με τους τόκους σήμερα είναι 18.000 ευρώ. Δίνεις 9 κατοστάρικα και καθάρισες. Ανταποκρίθηκε μόνο ο ένας στους εκατό! Οπότε η μόνη λύση ήταν η πώληση των απαιτήσεων σε funds με έκπτωση 97%, που θα αναλάβουν το κυνηγητό των μπουζουκοδιακοποδανειοληπτών.
Η συνέχεια, επί κομμουνιστικού καθεστώτος, αναμένεται πολύ ενδιαφέρουσα, διότι το fund δεν τα αγόρασε για να τα χαρίσει. Θα τους κυνηγήσει με κάθε νομικό όπλο. Ίσως κάποιοι έτσι αντιληφθούν ότι δεν υπάρχει τίποτε δωρεάν σ΄αυτόν τον κόσμο. Η Τράπεζα έχει σχεδόν διαγράψει από τον ισολογισμό τις απαιτήσεις της. Αυτό σημαίνει ότι οι μέτοχοι της Τράπεζες, δεκάδες χιλιάδες μικροεπενδυτές, έχασαν 2,75 δισ. μόνο από αυτή την υπόθεση, σε μια χώρα που η σύνεση τιμωρείται και η άφρων σπατάλη επιβραβεύεται.