Είχαμε τονίσει στο παρελθόν ότι δύσκολα το ISIS θα μπορούσε να κρατηθεί με τη βία σε εδάφη που κατέλαβε με αίμα και τρόμο των κατοίκων. Δίχως δομές και υποδομές τα πράγματα θα ήταν και αποδείχθηκαν πολύ δύσκολα.
Τελικά το τέλος του ISIS ήταν θέμα δύο επιθέσεων του συριακού και του ιρακινού στρατού. Επίτηδες δεν αναφέρουμε τις κουρδικές SDF διότι τόσο αυτές όσο και το ISIS κατευθύνονται από τα ίδια χέρια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Βέβαια δεν είμαστε σίγουροι ως προς το πόσο ήθελαν πράγματι οι τζιχαντιστές να συστήσουν μια κρατική οντότητα ή απλά, προσέξτε το αυτό, να ελέγξουν μια σημαντική γεωγραφική περιοχή για Α χρονικό διάστημα ώστε να εκπαιδεύσουν εκεί στην πρώτη γραμμή μια γενιά χιλιάδων πρόθυμων αναλώσιμων οι οποίοι υποκρυπτόμενοι είτε πίσω από τα δυτικά τους διαβατήρια είτε τον προσφυγικό μανδύα, θα καταλήξουν στη Δύση αναμένοντας το σήμα.
Το ISIS μπορεί να τελειώνει ως χαλιφάτο, αν υπήρξε και ποτέ, όμως ο τζιχαντισμός ήρθε για να μείνει. Οι επιθέσεις με τρελά φορτηγά, οι φανατισμένοι που ανοίγουν πυρ σε μια πλατεία, οι αποφασισμένοι να ανατιναχθούν σε ένα αεροδρόμιο ή στις σήραγγες του Μετρό πέτυχαν μέσα σε δύο χρόνια κάτι ίσως πολύ χειρότερο κι από το φόρο αίματος που προκάλεσαν.
Τι;
Να καταστούν μέρος της καθημερινότητας. Κανείς πλέον δεν εκπλήσσεται από αυτές τις επιθέσεις. Ακόμη και τα ρεπορτάζ των ειδήσεων αυτών δεν έχουν την απήχηση που είχαν στις αρχές αυτών των χτυπημάτων.
Το ISIS εξέρχεται πλέον του Ιράκ και της Συρίας. Το είχαμε γράψει εγκαίρως από αυτό το βήμα. Μετατρέπεται σε κράτος του τρόμου για τη Δύση που θα υπενθυμίζει καθημερινά το πόσο λάθος χειρίστηκε τα θέματα της Μέσης Ανατολής σε μια σειρά από χώρες που δεν ενοχλούσαν κανέναν.