 |
| HolgersFotografie / pixabay.com |
Έχουμε συνηθίσει τόσο καιρό να κατηγορούμε για όλα τα δεινά τους εκάστοτε πρωθυπουργούς. Είναι πάντα πολύ εύκολο να αποποιούμαστε των ευθυνών μας. Φταίει ο Παπανδρέας που άρχισε να δανείζεται και να διορίζει (το είχε ξεκινήσει ο "εθνάρχης").
Φταίει ο Σημίτης που έκανε πως βλέπει τις λαμογιές. Φταίει ο Καραμανλής που έμπασε ακόμη 400.000 κόσμο στο δημόσιο.
Φταίει ο Τσίπρας που συνεχίζει πάλι τις προσλήψεις στο δημόσιο.Φταίνε οι προηγούμενοι γιατί μοίραζαν συντάξεις σε 40αρες και 40ρηδες.
Ναι αλλά εδώ κάτι μας διαφεύγει. Για να γίνει μια συναλλαγή, χρειάζονται δύο. Εν προκειμένω είχαμε ένα λαό του οποίου μεγάλο τμήμα επιδίωκε να δουλεύει χωρίς να εργάζεται και να αράξει πριν περάσουν τα χρόνια. Για αυτό ανέδειξε όλους τους παραπάνω και τους διατήρησε στην εξουσία.
Αν ήμασταν προκομένοι, αν μας ενδιέφερε το ότι αν εγώ βγω από τα 45 μου στη σύνταξη, τότε τα παιδιά μου καταστρέφω, ή πως αν πιάσουμε δουλειά όλοι στο Δήμο και τις πληροφορίες, ποιοι θα παράξουν, τότε θα στέλναμε εξαρχής στο σπίτι τους όλους τους παραπάνω και θα αναδεικνύαμε τους ηγέτες που πραγματικά χρειαζόμασταν.
Φταίει λοιπόν η Σουλάρα (ηρωίδα παλαιότερου κειμένου μας) που με τη νοοτροπία και την ψήφο της επέβαλε το μοντέλο του να ζουν κάποιοι σε βάρος κάποιων άλλων αλλά και όλης της χώρας. Νοοτροπία που δυστυχώς συνεχίζεται.
Όταν οι παραπάνω έκλειναν κρυφά το μάτι κομίζοντας καταστροφικές προτάσεις, υπήρξε κόσμος που ανταποκρίθηκε.