Γωγώ Ατζολετάκη: Ψάχνω ΕΛΛΑΔΑ!

φωτο από Google Maps street view

Παραμονή της Παναγίας και το απόβραδο με βρίσκει στο Μοναστηράκι, Down Town, για να συναντηθώ με τη φίλη μου την Τώνια. Η διάθεσή μας καλή, αλλά η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Ζέστη και μια βαριά ανθρωπίλα μπουκώνει τον αέρα.

Προχωρούμε προς την πλατεία Μοναστηρακίου. Η κοσμογυρισμένη Τώνια σταματά έκπληκτη...

- Στην Αθήνα βρισκόμαστε ή στο Μαρόκο; μου λέει. Ίδια... ίδια εδώ με τις κεντρικές πλατείες του Μαρόκου.

Η πλατεία πήχτρα από αργόσχολους μετανάστες...καθισμένοι εκεί στις ακαλαίσθητες τεράστιες βαθμίδες. Κάποιοι απ' αυτούς "εργάζονται". Μας προσεγγίζουν για να μας πουλήσουν αυτά τα καινούργια παιχνιδάκια που τα πετάς στον αέρα και στριφογυρίζουν σαν πυγολαμπίδες... Αρνούμαστε ευγενικά... Στ' αυτιά μας όμως φτάνουν και ψαλμωδίες.

-Τί έγινε; Βγήκε ο ιμάμης με ρωτά η Τώνια.

Όχι, δε βγήκε ο ιμάμης. Στην εκκλησία της πλατείας - την Παναγιά την Παντάνασσα - ψάλλεται παράκληση. Γυρνώ το κεφάλι προς την εκκλησία. Καινούργια έκπληξη. Καρσί στον αριστερό τοίχο της εκκλησίας ο υπαίθριος χώρος μιας ταβέρνας. Όπου τουρίστες (και πιθανώς ημεδαποί) ξεκοκκαλίζουν παϊδάκια και μπριζολίτσες κατεβάζοντας δροσερές μπύρες. Όλα τουρλού-τουρλού... Μαρόκο, μασαμπουκώματα και ακολουθία για την Κοίμηση της Θεοτόκου... Χάνω τον προσανατολισμό μου. Πού βρίσκομαι; Ποια είμαι;

Λέμε να περπατήσουμε. Και περπατάμε. Προς τους Αέρηδες και τ' Αναφιώτικα. Προς την αισθητική και την ομορφιά. Εκεί που το παρελθόν και το παρόν συναντιούνται αρμονικά. Στα πέριξ της Ρωμαϊκής Αγοράς ένα ΧΑΟΣ. Σκουπίδια, τοίχοι γραμμένοι παντού (όχι, αυτά δεν είναι GRAFFITIES - αυτά είναι η ασχήμια προσωποποιημένη) - σε ένα χώρο που ΟΦΕΙΛΕ να είναι κομψοτέχνημα... Και στο βάθος η Ακρόπολη, που μου φάνηκε λίγη... λειψή... θλιβερή... σαν καταπλακωμένη από τη βαρβαρότητα. Σαν να μην μπορεί πια κι αυτή ν' αντισταθεί μπροστά στις τόσες επιθέσεις και έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά.

Στης Πλάκας τα στενά και τις ανηφοριές ανασαίνουμε. Εδώ έχει χρώμα, εδώ έχει ζωή... Ας είναι καλά ο τουρισμός. Αυτοί που έρχονται για ν' αφήσουν λεφτά στον τόπο, και όχι για να πάρουν.

Αργά παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Τα περισσότερα ταβερνιά έχουν σχεδόν αδειάσει. Οι τουρίστες κοιμούνται νωρίς. Μόνο λίγοι Έλληνες τα κουτσοπίνουνε. Αφήνω την Τώνια στο ξενοδοχείο της και περπατώ προς την Ομόνοια. Ν' αδειάσω λίγο από τον καταιγισμό των εντυπώσεων. Δεν ήταν γραφτό όμως... Στην πλατεία Κοτζιά με περίμενε άλλη έκπληξη. Για να με αποτελειώσει. Νταούλια και βιολιά εδώ, ανατολίτικη βαριά μουσική.... μετανάστες άπειροι (λες και γινόταν διαδήλωση)... και βρώμα... Βρώμα ατελείωτη. Ρωτώ κάποιον εκεί, τι γίνεται. Με δυσκολία και σκόρπιες ελληνικές λέξεις μου λέει πως είναι μια ΓΙΟΡΤΗ - από κοινού, μαζί- Πακιστάν και Ινδίας. Ινδο-πακιστανική φιλία, με λίγα λόγια. Και η γιορτή περιελάμβανε ένα παζάρι με προϊόντα της πατρίδας τους, και φαγητά. Το σκουπιδαριό απερίγραπτο! Χιλιάδες νάυλον σακκούλες, εκατομμύρια χάρτινα κυπελάκια κόκα-κόλας και δισεκατομμύρια κουτάκια μπύρας. Δίπλα τους οι κάδοι σκουπιδιών. Κανείς δεν έρριχνε τα σκουπίδια του στον κάδο. Όλα κάτω... Όλα στην πλατεία. Και τα 'παιρνε ο αέρας και τα τριγύριζε στο δρόμο. Ποιος θα μάζευε την επομένη (εορτή της Παναγίας) όλο αυτό το σκουπιδαριό; Και κανείς επιβλέπων... Κανείς για να τους κάνει μια παρατήρηση - τουλάχιστον για τα σκουπίδια.

Παίρνω τα πόδια μου προς την Ομόνοια και το Σύνταγμα. Θέλω να περπατήσω. Να περπατήσω πολύ για να βγω σε Ελλάδα. Σε ελληνικό έδαφος. Στο Μοναστηράκι, το Μαρόκο (που λέει η Τώνια). Στην πλατεία Κοτζιά Πακιστάν και Ινδία...Στην Ομόνοια όλες οι φυλές του Ισραήλ. Κι όλα αυτά στο ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ της πρωτεύουσας της Ελλάδας. Της Αθήνας του Περικλέους. Εκεί που θάπρεπε ν' ανασαίνει μόνο ΕΛΛΑΔΑ!

Και νά 'ναι μια Αθήνα "διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι".

* η Γωγώ Ατζολετάκη είναι ηθοποιός, συγγραφέας και ραδιοφωνική παραγωγός στον Alpha 9.89