Ο Αλέξης Τσίπρας, και ο κάθε πολιτικός με τον υπερτροφικά αναπτυγμένο ατομικισμό του που ακούει με αυταρέσκεια στο όνομά του, αγνοούν μια κυρίαρχη φράση που συνοψίζει πολλές, πάμπολλες ανάμεσα σ' αυτές που καθημερινά ακούγονται κατά κόρον και υπομνηματίζει, θεωρώ, μόνη, την πολιτική ιστορία τούτου του τόπου τα τελευταία ιδίως χρόνια.
Αγνοούν ότι η προσωπική τους μοίρα είναι συνυφασμένη με τη μοίρα της ολότητας...
Αντιδρούν και δρουν σαν το αύριο να τους περιμένει "χαμογελαστό" στην επόμενη γωνία της πορείας τους, μιας πορείας εντούτοις χωρίς πυξίδα και προγραμματισμό. Μιας πορείας προς το Τίποτα.
Είναι ένα κεφάλαιο του δραματικού Απολόγου των εγχώριων ανερμάτιστων της πολιτικής. Αυτής της όχι πια μεταβατικής εποχής, όπως πολλοί αρέσκονται να πιστεύουν σ' ένα πλαίσιο ψευδαισθήσεων και εθνικών παραισθήσεων. Αλλά μιας χαοτικής εποχής, της εποχής που πρέπει να αγαπήσουμε πολύ για να τη σώσουμε.
Γιατί, είτε το θέλουμε είτε αποφεύγουμε να το σκεφτούμε, ο "εχθρός" μέσα μας δεν μας επιτρέπει να δούμε με καθαρή όραση ότι έχει εκλείψει η προσδοκία κατά του καθιερωμένου και την ακαθόριστη διάθεση μιας αόριστης αλλαγής.
Εχουμε συμφιλιωθεί με τη νωθρή παραδοχή του καθημερινού, με την εξέλιξη του διαζυγίου μας με την πραγματικότητα του Τίποτα, που με θρασύτητα χιλίων πιθήκων εν χορώ "φωτογραφίζει" ο πρωθυπουργός ως η προσωποποίηση της πολιτικής ανακολουθίας, για να μην πω του αχαλίνωτου ψεύδους και της απύθμενης υποκρισίας.
Διατρέχουμε την εποχή κατά την οποία, σε τούτο τον τόπο των απίθανων λόγων και της έλλειψης πράξεων, η αίσθηση της εθνικής αξιοπρέπειας έχει τόσο ξεπέσει στη συνείδηση των ανθρώπων, και η εξωτερική λάμψη των στημένων πολιτικών "επιτευγμάτων" έχει τόσο επιβληθεί, ώστε ο σκεπτόμενος πολίτης συχνά να θέτει στον εαυτό του το δραματικό ερώτημα αν ακόμη και η ελευθερία, που υπήρξε αρετή των δύο τελευταίων αιώνων, δεν έχει ξεπεραστεί σαν στοιχείο θεμελιωτικό του πολιτισμού.
Αν, ακόμη, η "πειθαρχημένη ελευθερία", όρος που χρησιμοποιείται τόσο σπάταλα για να φενακίσει την πολιτική αθλιότητα, δεν έχει μεταθέσει την χωρίς κανένα προσδιορισμό ιδέα της κοινωνικής αξιοπρέπειας στην αρχειοθήκη των καταλοίπων της περασμένης πεντηκονταετίας.