 |
| φωτο από: xanthi2.gr |
Λείπω κοντά δυο χρόνια από την Ελλάδα, μόνιμος πια κάτοικος εξωτερικού. Μάλιστα για να μην έχω τις ιστορίες με την εφορία που δεν πιστεύει οτι αποφάσισες να φύγεις για τα καλά και συνεχίζει να σε κυνηγάει να σε φορολογήσει σε όλα και τα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης έκανα αίτηση και πρόλαβα να μεταφερθώ στην ΔΟΥ κατοίκων εξωτερικού.
Πρόλαβα όπως γράφω, γιατί διαβάζω οτι τώρα πια είναι χιλιάδες οι αιτήσεις που εκκρεμουν για μεταφορά. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι πολλοί, δεκάδες χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες που έχουν φύγει στο εξωτερικό, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους και αδιαφορώντας για το τι μπορεί να συμβεί αν κάποια στιγμή κληθούν να αποδείξουν οτι δεν είναι ελέφαντες.
Μου έκαναν εντύπωση 2 πράγματα μαζεύοντας τα χαρτιά για την Ελλάδα, για 2 διαφορετικές υπηρεσίες. Την ασφάλισή μου στο ΤΣΜΕΔΕ και την εφορία.
Στο ΤΣΜΕΔΕ μου ζήτησαν να τους πάω ενα χαρτί που σε όλο τον κόσμο συμπληρώνεται κανονικά αλλά στην Ελλάδα ανάποδα. Δηλαδή το εκδίδει η χώρα που ο εργαζόμενος της εργάζεται προσωρινά σε κάποια χώρα αλλά φορολογείται κανονικά στη χώρα προέλευσής του.
Σε εμάς ζητούν να το εκδώσει η χώρα προορισμού για να απαλλαγεί απο τις εισφορές στο ΤΣΜΕΔΕ ο μετανάστης.
Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση, ήταν οτι το έντυπο της Γερμανικής εφορίας ήταν έτοιμο δίγλωσσο μεταφρασμένο και τυπωμένο σε διάφορες γλώσσες εκτός απο την ελληνική. Λογικό για μια χώρα που οι φορολογικοί κανόνες αλλάζουν τουλάχιστον μια φορά το χρόνο και οι ξένοι δεν ξέρουν τι ακριβώς πρέπει να γράψουν για να το δεχτεί ο έλληνας υπάλληλος.
Ξεμπέρδεψα όμως και με τα δυο.
Φροντίζω ανελλιπώς, δυο φορές το χρόνο, να επιστρέφω στον τόπο μου, αν και το συναίσθημα είναι μάλλον λιγότερο νοσταλγίας και περισσότερο αυτό που ένοιωθαν οι φυλακισμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης όταν επέστρεφαν χρόνια μετά επισκέπτες στα κολαστήρια.
Νοσταλγία όχι και τόσο, φταίει ισως , που στο σπίτι μιλάμε ελληνικά,η τηλεόραση και το ραδιόφωνο οταν είναι ανοιχτά είναι συντονισμένα σε κάποιο ελληνικό κανάλι. Εγω πάλι, ενημερώνομαι καθημερινά για τα γεγονότα της χώρας μου, για το τι περνάνε εκεί καθημερινά αγαπημένα πρόσωπα που έχω αφήσει πίσω. Ισως είναι οτι εχω όπως και πολλοί άλλοι που έχουν φύγει, καλά φυλαγμένη, την Ελλάδα στην καρδιά και τη ψυχή μου.
Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση αυτή τη φορά είναι οτι η χώρα πια μοιάζει να έχει σταματήσει να αντιστέκεται και να έχει παραδοθεί περιμένοντας το μοιραίο.
Ο πολύς κόσμος πια έχει σταματήσει να μετράει μνημόνια και έχει προσαρμοστεί στα δεσμά των βασανιστών του. Σταμάτησαν πλέον να βλέπουν ειδήσεις και αρκετοί βλέπουν το survivor και όποια άλλα τηλεοπτικά θεάματα τους σερβίρουν, αμφιβόλου αισθητικής και χρησιμότητας.
Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας κατά των μνημονίων εχουν πια ατονήσει και τη θέση τους παίρνουν συγκεντρώσεις καταπίεσης σεξουαλικών μειονοτήτων που όπως διάβαζα έχουν την υποστήριξη απο 29 πρεσβείες.
Αναρωτήθηκα, αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό, αν το δράμα των κατοίκων της χώρας το αναδείκνυαν και το υποστήριζαν οι μισές πρεσβείες απο αυτές, αν θα συνέχιζε να υπάρχει.
Ομως και το δράμα συνεχίζει να υπάρχει και οι μισθοί συνεχίζουν την κατηφόρα. Επιστήμονες που σε άλλες χώρες θα έπαιρναν πάνω απο 120.000 ευρώ το χρόνο, στην Ελλάδα, αγωνίζονται για εναν μισθό 700 ευρώ. Ακόμα και στην ταπεινή Ουκρανία οι μισθοί είναι διπλάσιοι για να μην πω τριπλάσιοι για τέτοιους επιστήμονες.
Είχα μάλιστα πρόσφατα και εναν πολύ ωφέλιμο διαδικτυακό διάλογο με εναν γνωστό . πολύ γνωστό επιχειρηματία της καινοτομίας, που το twitter του είναι γεμάτο απο αναρτήσεις ύμνους για τα έργα υπουργού της κυβέρνησης.
Ο συγκεκριμένος μάλιστα κατέχει και σημαντική θέση στο Συντονιστικο του Τμήματος Βιομηχανίας του ΣΥΡΙΖΑ και η επιχείρηση του εχει πάρει επιδότηση απο το ΕΣΠΑ και το JEREMIE.
Ο ιδιος υποστήριζε την δημιουργία καινοτόμων νέων επιχειρήσεων "knowledge intensive" εντασης γνώσης δηλαδή. Εμφάνιζε τη χώρα ως παράδεισο, μαγική εικόνα σε σύγκριση με την πραγματικότητα.
Αυτό όμως που δεν έλεγε ,είναι οτι συμβαίνουν όλα αυτά που περιέγραφε, επειδή ακριβως η Ελλάδα είναι το Μπαγκλαντες του 2017 για επιστήμονες. Η χαρά του εκμεταλλευτή, του δουλέμπορου, εξειδικευμένης εργασίας.
Κάποια στιγμή , τον ρώτησα αν είχε κάποια σχέση με εταιρεία μεγαλοοφειλέτη του Δημοσίου, που υπάρχει ακόμα ως φάντασμα στις λίστες της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων μέχρι σήμερα. Στην αρχή με ρώτησε τι με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο και τι σχέση έχει με τη συζήτησή μας.
Οταν επέμεινα, μου απάντησε οτι είμαι λίγος και κακεντρεχής. Εγραψε και ενα μικρό λογίδριο απολογούμενος για το θέμα και οτι στην ουσία ήταν μια τυπική παράλειψη του δικηγόρου του η οποία τον ταλαιπωρεί χρόνια τώρα. Δεν άντεξα και του απάντησα οτι συμπάσχω με το δράμα του και αν θέλει να κάνουμε γνωστό το πρόβλημά του να δώσουμε λύση. Δεν το δέχθηκε φυσικά.
Εγώ πάλι, δεσμεύομαι , οτι αν ο ίδιος δεν το κάνει αυτό, να δημοσιοποιήσει το δράμα του, θα το κάνω εγώ, γιατί δεν αντέχω να βλέπω τέτοια δράματα. Το όνομά του δε θα το γράψω εδώ, γιατί δεν είμαι δημοσιογράφος.
Θα κλείσω με μια χαριτωμένη ιστορία που μου διηγήθηκε πριν καιρό ο κουμπάρος μου. Είναι πραγματική και συνέβη στον ίδιο.
Κάποια στιγμή πήρε κάποιο χαρτί απο το ΙΚΑ ως βεβαίωση για την πληρωμή συνταξης θανάτου στη νεκρή μητέρα του. Πήγε λοιπόν στην εφορία, με το χαρτί αυτό και με το κομμένο βιβλιάριο που έδειχνε οτι δεν υπήρχε καμμία πιθανότητα να έχουν κατατεθεί τα χρήματα που έγραφε το χαρτί στον συγκεκριμένο λογαριασμό.
Ο υπάλληλος, ένας μουστακαλής όπως τον περιέγραψε, αφου χάιδεψε το μουστάκι του , του απάντησε. Κανονικά θα πρέπει να κάνει φορολογικη δήλωση (η νεκρή) , αλλά γ@@@σε το μην κάνεις τίποτα, θα το κανονίσουμε εμείς.
Η περιοχή που έμενε ο κουμπάρος μου και η μητέρα του ήταν η Καλλιθέα και η ιστορία αυτή έγινε 5 χρόνια πριν περίπου. (Αν σας θυμίζει κάτι η περιοχή και το ΙΚΑ είναι γιατι τότε αποκαλύφθηκε και η μεγάλη απάτη που είχε γίνει εκεί με ποσά που είχαν καταχραστεί τουλάχιστον 15 εκατομμύρια ευρώ και πάνω απο 200 άτομα εμπλεκόμενα που ουδέποτε ,όχι τιμωρήθηκαν, αλλά ουτε κλήθηκαν για να δώσουν κατάθεση)