Ένα τρομακτικό δυστύχημα στην Εθνική Οδό Αθηνών - Λαμίας με πέντε νεκρούς εκ των οποίων ο ένας παραμένει ζωντανός.
Θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια ένας άλλος γόνος με πανάκριβο αυτοκίνητο σε λεωφόρο της Αθήνας που διαμέλισε μια άτυχη γυναίκα.
Κοιτάζοντας το βίντεο είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Από το πουθενά εμφανίζεται κάτι σαν το μπατμομπίλ εκτός ελέγχου που σκάει πάνω στο σταθμευμένο όχημα και ανατινάζεται.
Η άτυχη 33χρονη και το μόλις 3 ετών παιδάκι ούτε που θα κατάλαβαν από που τους ήρθε. Ούτε ο 41 έτους πατέρας κατάλαβε. Ναι αυτός που...γλύτωσε. Πού πήγε για μια ανάγκη του και πετάχτηκε έντρομος έξω. Ο άνθρωπος που κάθε μέρα θα ζει και θα ξαναζεί την στιγμή και θα ψάχνει να δει αν θα μπορούσε μια δική του διαφορετική κίνηση στις λεπτομέρειες να είχε γλυτώσει από την ανευθυνότητα ενός οδηγού που έβαλε και άλλους να πληρώσουν τις συνέπειες της δικής του οδικής συμπεριφοράς.
Αυτός ο πατέρας θα πρέπει αύριο να πάει στη δουλειά του; Να ανοίξει το μαγαζί του; Να συνεχίσει να ψάχνει για δουλειά; Να επιστρέψει στο άδειο σπίτι του; Κλείστε τα μάτια και μπείτε για ένα δευτερόλεπτο στη θέση του διότι περισσότερο δε θα το αντέξετε.
Και από την άλλη ένας άπειρος οδηγός, μόλις 24 ετών έχοντας στα χέρια του το τέλειο εργαλείο που όμως είναι πανεύκολο να εξελιχθεί σε φονικό όπλο.
Θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια ο γιος ενός οικογενειακού τότε φίλου και παιδικός μου φίλος, βρέθηκε στην επαρχία να σπουδάζει με δικό του αμάξι. Ο πατέρας του τον είχε δει να οδηγεί επικίνδυνα κάνοντας σφήνες σε στροφές στους δρόμους της Κρήτης. Όταν ο γιος του του ζήτησε Πόρσε, η απάντηση ήταν "έλα στο γραφείο να δουλέψεις να την πάρεις" ενώ το ορθό θα ήταν "τι λες ρε κ...λόπαιδο που θέλεις να κάνεις επίδειξη". Τελικά "συμβιβάστηκε" μερικά χρόνια αργότερα με μια BMW.
Η εμπειρία στην οδήγηση είναι κάτι που δεν σταματά ποτέ και σίγουρα δεν αποκτάται με ελάχιστα χρόνια στο τιμόνι και ούτε πιλοτάροντας πυραύλους. Άραγε πόσα χρόνια περνούν σε εκπαιδεύσεις και σχολές οι πιλότοι αεροσκαφών και διαστημόπλοιων; Και να για μιλήσουμε οδηγικά, πόση εμπειρία αποκτούν πρώτα οι πιλότοι της Φόρμουλα 1 πριν καθίσουν σε ένα μονοθέσιο;
Και όμως χθες είχαμε ένα δυστύχημα α λα Φόρμουλα 1. Είχαμε ταχύτητα Φόρμουλα 1 αλλά όχι την τεχνολογία ασφαλείας ενός μονοθεσίου. Είχαμε καλό οδόστρωμα αλλά όχι το απαραίτητο εύρος, τις αμμοπαγίδες και τα λάστιχα μιας πίστας, γιατί πολύ απλά εδώ είναι δρόμος!
Το συγκεκριμένο τμήμα της Εθνικής είναι αρκετά καλό και επιτρέπει ένα γρήγορο ταξίδι με μια σχετική ασφάλεια.
Η τροχαία και οι εμπειρογνόμωνες σίγουρα θα διαφωτίσουν τις συνθήκες της τραγωδίας την ταχύτητα κτλ. Άλλωστε θα υπάρχουν εμφανή σημεία στο δρόμο από τα ελαστικά αλλά και από τις χτυπημένες μπαριέρες.
Του έφυγε το αυτοκίνητο πάνω σε παρακινδυνευμένη προσπέραση; Ήταν νηφάλιος; Μιλούσε στο τηλέφωνο; Απέσπασε κάτι την προσοχή του; Ξεπέρασε τα όριά του πατώντας ακόμη περισσότερο το γκάζι;
Σε κάθε περίπτωση πάντως το βίντεο δείχνει ότι μάλλον το κοντέρ ήταν πολύ παραπάνω από τα επιτρεπτά όρια.
Όταν ένα παιδί λίγο πάνω από τα 20 πάει και ζητά από τον πατέρα του μια Πόρσε, τη ζητά για την οδική της ασφάλεια ή γιατί τσιμπάς λίγο το γκάζι και απογειώνεται;
Όταν με ένα καλό αυτοκίνητο πιάνεις πχ τα 150-160 χλμ χωρίς να το καταλάβεις, φανταστείτε πως θα είναι να οδηγείς ένα τέτοιο αμάξι με πχ 230 χλμ. Θα βλέπεις το νούμερο στο κοντέρ αλλά η ποιότητα του οχήματος θα σε κάνει να μην το αντιλαμβάνεσαι. Ωστόσο όσο καλό και να είναι ένα αμάξι, δεν εγγυάται για τον οδηγό του και τις ανθρώπινες παραμέτρους.
Ένα τέτοιο αυτοκίνητο μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνο παιχνίδι στα χέρια άπειρων οδηγών που εκστασιαζόμενοι από τις δυνατότητες ενός αυτοκινήτου, νομίζουν πως και οι ίδιοι είναι ικανοί ξεφεύγοντας από τα όρια της πραγματικότητας.
Και κάπως έτσι καταλήγουμε στο ξεκλήρισμα μιας οικογένειας και το θάνατο ενός συνοδηγού, ο οποίος άραγε να αντέδρασε ή όχι στον επικίνδυνο τρόπο οδήγησης;
Και εδώ ερχόμαστε στους πατεράδες. Να λοιπόν που το χρήμα δεν αγοράζει τα πάντα, ούτε δίνει πίσω τη ζωή τόσο στα ίδια τα παιδιά τους όσο και τα αθώα θύματά τους.
Οι νέοι δικαιολογούνται, ίσως, πάνω στην απειρία τους να ζητούν και να πιστεύουν πως μπορούν να τα καταφέρουν όλα. Οι πατεράδες όμως που κουβαλούν μερικά χρόνια παραπάνω;
Αυτά τα εύκολα εκστομιζόμενα "ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ" εγκυμονούν πολλά πιθανά "ΟΧΙ" στις ζωές των άλλων. Ο 3χρονος μικρούλης δε θα μεγαλώσει, δε θα ξαναπαίξει με τον μπαμπά. Ο σύζυγος θα συνοδεύσει τη γυναίκα του στο κοιμητήριο και όχι πχ στο μαιευτήριο για το δεύτερο παιδί τους.
Άνθρωποι που δε χαλούν χατίρι στο παιδί τους και ύστερα θερίζουν το αποτέλεσμα. Και τώρα; Τι θα κάνουν; Θα διευθύνουν την επιχείρηση με το γιο τους να περιορίζεται πλέον στα μικρά πλαίσια μιας φωτογραφικής κορνίζας...
Όσοι όμως είναι πατεράδες γνωρίζουν καλά πως κάποια ΟΧΙ είναι εκείνα που προσφέρουν στα παιδιά τους πολύ περισσότερα από ορισμένα ΝΑΙ. Ενίοτε και την ίδια τους τη ζωή...
Καλή Ανάπαυση στις ψυχές όλων...