Ο Νίκος Συρίγος γράφει για την ευκολία που λέμε ρατσιστή αυτόν που έχει φάει τον ρατσισμό με την κουτάλα από την ώρα που γεννήθηκε…
Ξεκαθαρίζω κάτι. Από την αρχή. Τα παιδάκια είναι παιδάκια παντού. Στην Ελλάδα, στη Συρία, στο Πακιστάν, στην Ουγκάντα… Παντού. Κι είναι παιδιά του ίδιου Θεού, ακόμη κι αν η μάνα και ο πατέρας τους δεν τον πιστεύουν…
Και τα παιδάκια που έχουν έρθει από τον πόλεμο πρέπει να βρουν πέρα από ασφάλεια και μια κάποια κανονικότητα. Όλο αυτό όμως που γίνεται στο Πέραμα, στη Νίκαια και στο Κερατσίνι είναι και υποκριτικό και πρόχειρο… Και ναι, είναι καταδικαστέα τα επεισόδια που προκάλεσε η Χρυσή Αυγή και η προσπάθεια να εκμεταλλευτεί την αγανάκτηση του κόσμου αλλά- να με συμπαθάτε όλοι εσείς οι προοδευτικοί- εξίσου καταδικαστέο είναι να χαρακτηρίζουμε ρατσιστές τους ανθρώπους που αντιδρούν σε αυτές τις γειτονιές επειδή δεν θέλουν τα λίγα γράμματα να γίνουν ακόμη λιγότερα για τα παιδιά τους.
Στις γειτονιές που ο κόσμος τρώει εδώ και αιώνες το σκατό με το κουταλάκι του γλυκού, αναπνέει τσιμεντόσκονη και ζει με 4-5 μεροκάματα τον μήνα…
Εκεί που ο πατέρας και η μάνα ξέρουν πως το μέλλον του παιδιού τους είναι ήδη καταδικασμένο ακόμη κι αν αυτοί δεν έβαλαν ποτέ το χέρι στο μέλι… Που δεν πήραν δάνειο, που δεν είχαν κάρτες, που δεν έζησαν ποτέ μια ζωή πάνω από τις δυνατότητες τους… Εκεί που η κρίση δεν τους έχει χτυπήσει απλά αλλά τους έχει διαλύσει.
Εκεί, τέλος, που όπως λέει και ο ποιητής «τ’άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας».
Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, που στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο νηστικά, που το Κράτος τους θυμάται μόνο κάθε φορά που θέλει την ψήφο τους, νιώθουν για πολλοστή φορά αδικημένοι… Και αντιδρούν. Κι ας έχουν βοηθήσει τον αδύναμο, τον πρόσφυγα, τον μετανάστη, περισσότερο από την κυρία με το βιζόν που πουλάει ανθρωπιά εξ΄αποστάσεως και τους λέει ελαφρά τη καρδία «φασίστες και ρατσιστές»… Είναι εύκολο να λες «φασίστα» και «ρατσιστή» τον Περαματιώτη, τον Νικαιώτη, τον Κορυδαλλιώτη εσύ που γεννήθηκες με μπάρμπα στην Κορώνη, που το μόνο σου πρόβλημα για το σχολειό του παιδιού σου είναι μην τυχόν κι αργήσει κάνα πεντάλεπτο το σχολικό… Που πουλάς ανθρωπισμό στα λόγια και χωρίς την παραμικρή συνέπεια στη δική σου τη ζωή… Που δεν θα γίνεις ποτέ μέρος του προβλήματος αλλά θα το βλέπεις από την τηλεόραση. Μέχρι να γυρίσεις κανάλι…
Για να τελειώνουμε. Όποιος λέει ότι το να βάλεις όχι απλά ξενόγλωσσα αλλά παιδιά από έναν άλλο κόσμο σε μια τάξη Φλεβάρη μήνα, δεν θα προκαλέσει πρόβλημα και στα ίδια τα προσφυγόπουλα αλλά και στην τάξη είναι ψεύτης. Κι επικίνδυνος. Και για τα προσφυγόπουλα και για τα ελληνόπουλα… Για τα παιδιά γενικώς.
Τα παιδάκια που θα μπουν στην τάξη χωρίς να γνωρίζουν ούτε πέντε λέξεις στα ελληνικά, χωρίς την παραμικρή προετοιμασία θα αισθάνονται εξορισμού μειονεκτικά… Πόσο μάλλον δε όταν όλο αυτό γίνεται με το ζόρι. Για να πουλήσουν κάποιοι «κοινωνική ευαισθησία».
Από την άλλη πλευρά είναι δεδομένο ότι οι τάξεις θα βάλουν φρένο… Και τα πέντε γράμματα που μαθαίνουν στο σχολειό του Περάματος, του Κερατσινίου και της Νίκαιας θα γίνουν τρία, δύο, ένα… Κανένα. Κι αυτό μπορεί να στο επιβεβαιώσει όποιος δάσκαλος έχει μπει έστω για μια ώρα σε μία τάξη...
Σταματήστε λοιπόν να δείχνετε με το δάχτυλο τους Περαματιώτες και να τους λέτε ρατσιστές. Τον ρατσισμό που έχουν βιώσει οι άνθρωποι σε αυτές τις γειτονιές από την ίδια τους την πατρίδα δεν τον έχει βιώσει κανείς ξένος στην Ελλάδα… Κανείς.