Του Στέλιου Συρμόγλου
Αν κοιτάζαμε κατά πρόσωπο τον κοινωνικό πόνο, αυτό θα ήταν ένας παράγοντας σωτηρίας, διότι απολακτίζει την απερισκεψία και την ηθικοπολιτική ανευθυνότητα. Και θα οδηγούσε τη χώρα στη σύμπνοια και τη σύννοια. Αντίθετα, δεχόμαστε τις επίπλαστες πολιτικές εντάσεις με "λογική αρένας" , τις προεκτάσεις και τις πολιτικές παρενέργειες που προκαλούνται από την ανεπάρκεια και την αδηφάγα πονηρία των διαφόρων εξουσιολάγνων.
Που είναι η αρετή του Ελληνα; Καθημερινά έρχεται αντιμέτωπος με την αθλιότητα της πολιτικής κατάστασης. Ενός εθισμένου στην απάτη πολιτικού συστήματος. Εθισμένων πολιτικών στην εξαπάτηση των πολιτών με καταρράκτες λέξεων και τάσεων προς άγραν εντυπώσεων, μεσούσης της πολύπλευρης κρίσης, καθώς η ανακολουθία συναγωνίζεται την αλαζονεία. Τάσεις αμετροέπειας στην πολιτική πρακτική. Ντόρος για όνου σκιά!..
Οι κυβερνητικές δηλώσεις, αλλά και γενικότερα οι πολιτικές δηλώσεις, συναγωνίζονται σε σκηνοθετική αφέλεια και εν πολλοίς σε αναίδεια. Κι αυτό, γιατί η δύναμη της εξουσίας έχει περιθωριοποιήσει τις αναστολές των διαφόρων κομματικών και κυβερνητικών στελεχών και ισχυροποίησε την εγωπάθεια τους.
Ελαχιστοποίησε δε τη συναισθηματική τους παρορμητικότητα και μεγιστοποίησε τον εγωκεντρισμό τους από το χώρο του Homo Sapiens στο χώρο του Homo Erectus.
Και το παιχνίδι της κομματικής επιβίωσης και της επικάλυψης της πολιτικής δυσοσμίας παίζεται ερήμην του λαού. Και η ψυχή της Ελλάδας ματώνει, γιατί οι Ελληνες όχι απλώς απώλεσαν σημαντικό μέρος του εισοδήματός τους ή βρίσκονται στις παρυφές της μιζέριας, αλλά απώλεσαν και την αρετή τους.
Και βέβαια δεν παραδειγματίζονται στοιχειωδώς από άλλους ευρωπαικούς λαούς που αγωνίζονται για την κοινωνική τους αξιοπρέπεια. Πως λοιπόν ο Ελληνας της "βλαχολεβέντεκης νοτροπίας" και του ευκαιριακού "βολέματος", ο Ελληνας της ραγιάδικης λογικής ενώπιον της ισχύος, της όποιας ξένης και κυρίως εγχώριας ισχύος, θα βεβαιώσει την ιστορική του ύπαρξη;
Πως θα κραταιώσει την εθνική του αυτοσυνειδησία και θα διαφυλάξει την αξιοπρέπειά του; Τέτοια μέρα, τέτοιες σκέψεις. Το Σαββατοκύριακο είναι μπροστά μας και τούτη η γραφίδα ασχολείται με σκέψεις που δεν αφορούν τους πολλούς του ωχαδερφισμού.
Η Ελλάδα έχασε προ πολλού τον "ιστορικό της ρυθμό" και τη γλυκιά προσδοκία ενός καλύτερου αύριο. Είναι τόσο μακρινή η περίοδος που ο αγώνας για ανελεύθερες πρακτικές ήταν για τους Ελληνες πάντα συνειδητός.Αναλαμβανόταν εν επιγνώσει. Ερχόταν ως συνέπεια ψύχραιμης απόφασης.
Τούτο αποτελούσε την πεμπτουσία της αρετής των Ελλήνων, η οποία εκπορεύεται από τη συνείδηση της ισογονίας και ισονομίας, την πνευματική αυτονομία, την εσωτερική ανεξαρτησία, την ψυχική ρώμη και ηθική αυτοτέλεια. Με μια φράση: Από τη συναίσθηση της αξίας του Ανθρώπου.
Τι βιώνουμε σήμερα; Να κατακερματίζεται και να διανέμεται στους ελλοχεύοντες άρπαγες ξένους, ντόπιους και ξένους, ό,τι κατέκτησε με αγώνες εκείνος ο Ελληνας,με τις θυσίες δεκάδων χρόνων να εκβάλουν στην πίκρα. Και το εγκώμιο να γίνεται θρήνος.
Γιατί ο σημερινός Ελληνας της ευκαιριακής λογικής και της επιπολαιότητας, που ασχολείται με το Lyfe-style της ανεμοδαρμένης κοινωνικής ελαφρότητας, όπως εκφράζεται από την απαιδευσία που με συνέπεια προώθησε το μιντικακό σύστημα των τελευταίων δύο και πλέον δεκαετιών, με την κάθε Μενεγάκη και τον κάθε Λαζόπουλο και άλλες ευτράπελες τηλεοπτικές περσόνες και γραφικές πολιτικές φιγούρες των "παραθύρων" της δημοσιογραφικής αθλιότητας, ο σημερινός Ελληνας μετέτρεψε το εγκώμιο σε θρήνο!
Πικρή και σκληρή η γεύση της πραγματικότητας...