Συνήθως δεν "ασχολούμαι" με πορείες και συλλαλητήρια, εξάλλου είναι συχνό φαινόμενο πλέον στη χώρα μας, με πάνω κάτω την ίδια αφετηρία και εξίσου το ίδιο τέλος. Μα όταν πρόκειται για μια ένα μαθητικό συλλαλητήριο, τότε υπάρχει μια διαφορετική συναισθηματική προσέγγιση...
Σήμερα λοιπόν έλαβε χώρα στο κέντρο της Αθήνας μαθητικό συλλαλητήριο. Οι μαθητές ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει ο χώρος της παιδείας. Όλα καλά μέχρις εδώ. Όταν όμως ξεκινάει μια πορεία ειρηνικά και με πολύ δίκαια αιτήματα και καταλήγει σε καταστροφές δημόσιας περιουσίας και πετροπόλεμο αναρωτιέσαι; Ποιός, γιατί;
Πολλοί βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν τους δημιουργούς των επεισοδίων έξω από το Πολυτεχνείο και στη συνέχεια μέσα στα στενά των Εξαρχείων, αντιεξουσιαστές. Λέω βιάστηκαν, διότι έτυχε να περνάω την ώρα των επεισοδίων από την οδό Πατησίων. Και μπορεί οι "ταραχοποιοί" να είχαν καλυμμένα τα πρόσωπά τους με κουκούλες και κασκόλ, όμως περισσότερο για παιδιά μου έκαναν, παρα για ενήλικες αντιεξουσιαστές. Και αυτο είναι το χειρότερο.
Ένα παιδί που πάει σχολείο και μετά βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί για τα προβλήματα που το ίδιο το κράτος έχει δημιουργήσει και του κάνει τη "μαθητική" ζωή δύσκολη, είναι απόλυτα σεβαστό και κατανοητό.
Όταν όμως αυτό το ίδιο παιδί πετάει πέτρες, σπάει στάσεις και φανάρια, τότε ανησυχώ, ανησυχώ πολύ. Γιατι όλα αυτά κάπου τα έχει δει, τα έχει ακούσει και τώρα έρχεται να τα κάνει και αυτό.
Σαφώς και μιλάμε για μια μερίδα παιδιών - μαθητών που συμπεριφέρονται κατ` αυτόν τον τρόπο, μια μερίδα όμως που βεβηλώνει την ομορφιά μιας ειρηνικής πράξης - αντίδρασης των υπολοίπων.
Στην αντίστοιχη πορεία που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, μαθητές συγκεντρώθηκαν έξω από το Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης και μεταξύ άλλων έκαψαν μια σημαία της Ευρωπαικής Ένωσης. Και πραγματικά απορώ, είχαν επίγνωση της πράξης τους ή απλά, συνεπαρμένα από το αντιευρωπαϊκο ρεύμα της εποχής έκαναν και αυτά τη "μαγκιά" τους, αδιαφορώντας για το νόημα της πράξης αυτής και αν αυτή η πράξη πραγματικά θα βοηθήσει στο να ικανοποιηθούν κάποια από τα αιτήματά τους? Είμαι σχεδόν σίγουρος πως όχι, καμία επίγνωση, μόνο πράξεις που είναι αρκετές ώστε η social εικόνα τους να ανέβει σε likes και followers.
Και αν από εμάς, τους μεγαλύτερους, οι απαιτήσεις είναι πολύ μεγαλύτερες, βλέποντας τέτοιες καταστάσεις σε πιάνει θλίψη. Γιατί το φανάρι το σπάει το παιδί και το πληρώνει ο γονιός. Άρα χαμένοι και οι δύο, μόνο που το παιδί έμαθε αυτά που του έμαθαν και αν δεν μας αρέσουν αυτα που του έμαθαν, τότε δεν μας αρέσουν αυτα που είμαστε ικανοί να τους μάθουμε.
Και αν οι περισσότεροι από εμάς ζούμε την αγωνία να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας, προηγουμένως ας φροντίσουμε να "μεγαλώσουμε" ανθρώπους που να αξίζουν αυτό το καλύτερο μέλλον και να έχουν τα εφόδια να το κάνουν ακόμη καλύτερο.
brainwar.gr