Της Μελίνας Κονταξή
Ιστορικός - Δρ Βαλκανικού Πολιτισμού
Μάχη Αράβων Βυζαντίου το 634μΧ σε περιοχή που ανήκει στο σημερινό Ισραήλ, η χαμένη δυνατότητα για την απαλλαγή από τον Αραβικό κίνδυνο και την σωτηρία των εθνών της Μέσης Ανατολής ως ξεχωριστές οντότητες.
Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος δε θεώρησε σημαντικό κίνδυνο τους Άραβες. Οι διοικητές του δεν έκριναν σωστά το θρησκευτικό φανατισμό της αντίπαλης πλευράς, αποφάσισαν λανθασμένα με βάση την στρατηγική των πολέμων με τους Πέρσες. Μπορούσε η Αραβική απειλή για τη Μέση Ανατολή να αποσοβηθεί και οι γηγενείς λαοί να μη χάσουν σε μεγάλο βαθμό την ταυτότητα τους. Χωρίς να υποτιμάται η έλλειψη διορατικότητας των Βυζαντινών στο θρησκευτικό πεδίο.
Μάχη στο Ματζικέρτ 1071, αρχή του τέλους για την Ανατολική Μικρά Ασία καθώς είχε δημιουργηθεί μια κατάσταση που δεν μπορούσε πια να διορθωθεί, οι πηγές πλούτου του Βυζαντίου περιορίζονταν ακόμα περισσότερο.
Γιατί έχασε ο Ρωμανός ο Διγενής στο Ματζικέρτ;
Γιατί έδωσε πρώτα από όλα μια μάχη που δεν χρειαζόταν να δώσει, επιπλέον δεν εκμεταλλεύτηκε την διαμάχη σιιτών-σουνιτών καθώς ο Αλπ Ασσάν είχε πρόβλημα με τους Φατιμίδες της Αιγύπτου. Οι λιποταξίες, η αγάπη του Ανδρόνικου Δούκα για την καρέκλα, αρκούσαν για να ανοίξει ο δρόμος για τον εκτουρκισμό της Μικράς Ασίας και την αρχή της χρησιμοποίησης Τούρκων ως μισθοφόρων στις μετέπειτα εμφύλιες διαμάχες για την εξουσία, που κατέστησε την καταστροφή σίγουρη.
Η κατάκτηση της Νότιας Ιταλίας από τον Ιουστινιανό έκανε τις ρίζες της Μεγάλης Ελλάδας να ξαναβγάλουν κλαδιά, καθώς κομμάτι του Ελληνικού πληθυσμού στην Νότια Ιταλία αναγόταν από την αρχαιότητα. Η ενίσχυση του Ελληνικού στοιχείου με Ελληνικούς και εξελληνισμένους πληθυσμούς, μοναχούς και στρατιώτες οδήγησε σε μια νέα άνθηση. Τον 9ο αιώνα η Σικελία πέφτει στα χέρια των Αράβων.
Πως ήρθε το τέλος της Βυζαντινής κυριαρχίας; Καθοριστικό ρόλο σ' αυτό έπαιξε η στάση του Βυζαντινού επικεφαλής του στόλου που στασίασε και κάλεσε τους Άραβες να καταλάβουν το νησί. Το 1060 η Kαλαβρία έπεσε στα χέρια των Νορμανδών. O Μεσαιωνικός Ελληνισμός και οι σύμμαχοι του έχασαν εξαιτίας της υπεροψίας, της αλαζονείας, της αγάπης για την εξουσία, την κατάργηση θεσμών που διασφάλιζαν την κοινωνική δικαιοσύνη όπως το αλληλέγγυο. Οι μάχες που αναφέρονται δεν έφεραν την καταστροφή, ήταν η αρχή της.
Είναι αστείοι, τουλάχιστον, όσοι επικαλούνται διάφορα τοπωνύμια στον Ελλαδικό χώρο για να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει Ελληνική εθνική ταυτότητα. Το ότι διατηρήθηκαν ή δεν διατηρήθηκαν τοπωνύμια από κατακτητές που πέρασαν, δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Παρεμπιπτόντως, έχω κάποια τοπωνύμια για τους συγκεκριμένους… Αντιόχεια, σημερινή Αντάκια, ιδρύθηκε το 300πΧ από τον Σέλευκο το Νικάτωρ, οι πρώτοι κάτοικοι της ήταν Έλληνες και αργότερα ήρθαν και άλλοι. Μινώα Γάζα, σήμερα Βέροια ή Χαλέπι. Προύσα, χτισμένη από τους Μιλήσιους, αργότερα μετονομάστηκε σε Προύσα παίρνοντας το όνομα από τον βασιλιά Προύσιο. Με την λογική των τοπωνυμίων ο κόσμος μας ανήκει. Δεν μπορείς φυσικά να γυρίσεις στον 10ο αιώνα, μπορείς όμως να επιβάλλεις την ιστορική δικαιοσύνη, το σεβασμό στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης που η ιμπεριαλιστική συνθήκη της Λωζάνης δεν τήρησε ποτέ.
Αποτέλεσμα της εύνοιας των ιμπεριαλιστών στον Κεμάλ, ήταν η συνθήκη της Λωζάνης που οδήγησε στην κατασκευή ενός τεχνητού κράτους. Ο Κεμάλ και αυτοί που τον ακολούθησαν, πρόδρομοι των ναζί, επικράτησαν χάρη σε γενοκτονίες που δεν τιμωρήθηκαν ποτέ (και όσοι ισχυρίζονται ότι έχει περάσει πλέον ο χρόνος για τιμωρία και αποζημιώσεις, ας σκεφτούν ότι το 2010 η Γερμανία ρύθμισε το θέμα των αποζημιώσεων του πρώτου παγκόσμιου).
Με την στήριξη όλων των ιμπεριαλιστών της εποχής, από τους Σοβιετικούς ως τους Αμερικανούς, εξαιτίας της Standard and oil, η Συνθήκη της Λωζάνης δημιούργησε ένα έκτρωμα που κρατιέται χάρη στην βία, από τις ισοπεδωμένες Κουρδικές πόλεις ως την δίκη του Ομέρ Ασάν για ένα βιβλίο το 2008.
Η Συνθήκη των Σεβρών που οι ψευτοαριστεροί καταγγέλλουν ήταν η πιο δίκαιη για όλα τα υπόδουλα έθνη της οθωμανικής αυτοκρατορίας, Έλληνες, Κούρδους, Αρμένιους. Δεν έπαιρνε κάτι από τους Τούρκους που ήταν μόνο ένα έθνος, έδινε την δυνατότητα στα υπόδουλα έθνη να βρουν την ελευθερία τους, δικαίωμα που αναγνωρίστηκε και από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Προκαλούν γέλιο οι ψευτοαριστεροί που προβάλλουν μεμονωμένες περιπτώσεις Τούρκων που δεν θέλουν να πανηγυρίζουν με υπερβολικό τρόπο για την κατάκτηση ξένων περιοχών, ενώ αδιαφορούν για το ότι η Τουρκία έχει κάνει την συνθήκη της Λωζάνης κουρελόχαρτο, άντε το πολύ πολύ να ρίξουν και καμιά φωνή για την ισοπέδωση Κουρδικών πόλεων, όχι όμως να αποκτήσουν και κράτος οι Κούρδοι.
Αυτοί οι ψευτοαριστεροί είναι ο ορισμός του φασίστα, ποτέ δεν αγωνίστηκαν για τα δικαιώματα των λαών, για την αυτοδιάθεση τους, μόνο πήραν και παίρνουν θέση υπέρ των καταπιεστών για χάρη της ιδεοληψίας τους. Από τον Κεμάλ ως τον Ερντογάν τίποτα δεν άλλαξε. Σοσιαλιστές της εποχής όπως ο Γιώργος Σκληρός (παρά το γεγονός ότι δεν ξεφεύγει από συγκεκριμένη μυωπική οπτική σε συγκεκριμένα θέματα όπως πχ. ότι υπερτιμά τον ρόλο της θρησκευτικής ενότητας στην συγκρότηση συμμαχιών και τον ρόλο της γλώσσας ως μοναδικού στοιχείου στην διατήρηση της εθνικής ταυτότητας, κατανοητό όμως στην προσπάθεια του να βρει συμμάχους απέναντι στον νεοτουρκικό κίνδυνο) μιλούσαν για συμμαχία των μη τουρκικών στοιχείων ώστε να σταματήσουν και τους νεότουρκους και τους διεθνείς νταβατζήδες.
Σε όσους λένε ‘‘έτσι όπως είμαστε τι να διεκδικήσουμε’’, τα ίδια είπαν και κάποιοι στις εκλογές του 1920… πρώτα το χωράφι μας, και το 2016 αφού αδιαφόρησαν για ότι είχε σχέση με το έθνος απορούν γιατί δεν βρίσκουν συμπαραστάτες στην προστασία των χωραφιών τους.