Οι σύριοι τέσσερα χρόνια τώρα εγκαταλείπουν την πατρίδα τους κατά κύματα. Κάθε ένας και ένα ξεχωριστό δράμα.
Θυμάμαι την "Αυτοψία" του Σροίτερ στα ελληνοσκοπιανά σύνορα πριν λίγους μήνες. 4-5 μεσήλικες, τσακισμένοι από τις κακουχίες να ζουν μέσα στα δένδρα σε αυτοσχέδια καλύβια σαν τα άγρια θηρία.
Αυτοί οι τσακισμένοι ρακένδυτοι είχαν μια ζωή μέχρι πριν λίγο. Και τι ζωή. Στρατηγός ο ένας, επιχειρηματίας ο άλλος με ένα κινητό στο χέρι να χαζεύει τη μικρή του κόρη και να κλαίει. Άραγε θα την ξαναδεί;
Τέσσερα χρόνια τώρα άνθρωποι διώκονται, κόρες και μάνες βιάζονται, αγόρια αρπάζονται και στρατολογούνται, γιοι σκοτώνονται στη μάχη.
Η μάνα πηγαίνει καθημερινά στα μνήματα των τεσσάρων γιων της.
Κι όλα αυτά γιατί;
Επειδή ο πρόεδρος της χώρας είπε όχι σε ένα αγωγό φυσικού αερίου που θα χτυπούσε τα συμφέροντα του Πούτιν στην Ευρώπη σπάζοντας το μονοπώλιο.
Ο Σύριος στάθηκε φίλος.
Κι έπειτα κάποιοι άρχισαν τον πόλεμο. Όπως τον άρχισαν. Δόλια, μεθοδευμένα. Βρήκαν τις χαραμάδες του καθεστώτος και χτύπησαν.
Κι ο Σύριος συνέχισε να στέκεται φίλος.
Ματώνει, αποκεφαλίζεται, σταυρώνεται, λιθοβολείται, ακρωτηριάζεται, φεύγει να γλυτώσει αλλά παραμένει φίλος.
Κι ο Μόσκοβος; Ανύπαρκτος.
Η βοήθειά του απειροελάχιστη κι αυτή ίσως εξ ανάγκης διότι αν υπάρξει αλλαγή, τότε χάνεται η Συρία από τη σφαίρα επιρροής.
Στα μάτια λοιπόν του σύριου πρόσφυγα κατάλαβα πως ο Μόσκοβος φίλος δεν πιάνεται... Ας το προσέξουν ορισμένοι αυτό διότι όταν κάποιος φίλος δεν πιάνεται, τότε υπάρχει κίνδυνος να πιαστεί κανείς κορόιδο.