Στην Ελλάδα πρώτα χάθηκαν οι έννοιες και ύστερα η οικονομία. Πρώτα πέσαμε στη σύγχυση , στον λαβύρινθο των λέξεων, της γλώσσας.
Και ύστερα ήρθαν τα νομοσχέδια και τα διατάγματα νομοθετικού περιεχομένου, ο κυβερνητικός αυταρχισμός και η πολιτική υποτέλεια εναγκαλισμένη με την πολτική απάτη και το απύθμενο πολιτικό θράσος, για να περάσουμε την απροσδιόριστη περίοδο, όχι πλέον της λιτότητας, αλλά της οικονομικής καχεξίας.
Ολοι αυτοί οι ανίκανοι και ανερμάτιστοι της πολιτικής, αρκετοί εξ' αυτών παρανόμως πλουτίσαντες, με τη λιπόσαρκη ματαιοδοξία τους και την παχύδερμη απληστία τους, πρώτα μας έστειλαν ως αφελείς Δον Κιγχώτες στα πεδία των ανεμόμυλων να πολεμάμε σκιές και ύστερα μπήκαν στα κελάρια και τα ρήμαξαν. Ο Λιάπης, για παράδειγμα, μπορεί να έδωσε χθές με την παραβατική του συμπεριφορά την εντύπωση του φαιδρού, ωστόσο με τα έργα και τις μέρες του ως υπουργός Μεταφορών και αργότερα ως υπουργός Πολιτισμού, θα έπρεπε να είχε ασχοληθεί όλος σχεδόν ο Ποινικός Κώδικας. Και η εκτίμηση αυτή του γράφοντος δεν συνιστά απλώς δημοσιογραφική υπερβολή...
Και δεν είναι μόνο ο ανεκδιήγητος Μιχάλης Λιάπης, αυτό το απολίθωμα πολιτικού τζακιού, για τον οποίον η δικαιοσύνη θα έπρεπε να είχε "ευαισθητοποιηθεί" προ πολλού. Είναι τόσοι και τόσοι του ευρύτερου πολιτικού φάσματος που με την πολιτική τους συμπεριφορά παραβίασαν βάναυσα κάθε κανόνα ηθικής τάξης. Και αφού πρώτα έθισαν τις διάφορες κοινωνικές ομάδες σε απαράδεκτες πολιτικές πρακτικές, αποδεκάτισαν την εθνική αξιοπρέπεια. Αυτό το "πρώτα" πληρώνουμε, που πολλοί ούτε εκ των υστέρων το καταλάβαμε. Μας βρήκαν και αρκετά έτοιμους για το "σπρώξιμο" στον κατήφορο, όπου ως άμορφη στρογγυλή μάζα κυλήσμαε, οπότε δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε την επιτάχυνση της φθίνουσας γεωμετρικής προόδου.
Οι διάφορες σκουλικοειδείς αποφύσεις της πολιτικής για πολλά χρόνια ύψωναν λάβαρα και φωνές στο νύχτωμα των ιδεολογιών. Ετσι άνθησε η παραοικονομία, απέκτησε "φτερά" η διαφθορά, υψώθηκαν τα τείχη του μίσους και της εχθρότητας ενάντια στην εντιμότητα και στην κοινωνική πρόδο. Οι ψυχασθενείς των γκρεμισμένων στεγάστρων της πολιτικής προχώρησαν στην αντικοινωνικότητα και εκδηλώθηκε η χειρότερη κοινωνική ψυχασθένεια των σημερινών Ελλήνων.
Η μανία για περισσότερη εξουσία, για περισσότερο εύκολο και αδούλευτο κέρδος, για το "βόλεμα" στα διάφορα επίπεδα της ελληνικής πραγματικότητας, έγινε σχιζοφρένεια πολιτική και κοινωνική, γιατί ακριβώς έχασε το μύθο της λογικής αιτιολογίας της πολιτικής και των κομμάτων. Από τη μια πλευρά το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ και η αλήθεια της σοσιαλιστικής ληστρικής επιδρομής χωρίς σοσιαλισμό, που αριστοτεχνικά σχεδίασε ο Ανδρέας Παπανδρέου και γέννησε το τερατόμορφο πρόσωπο της σημερινής κοινωνίας εν πολλοίς. Με την ιδιότυπη ελληνική μοινωνία να περιπίπτει στη σοσιαλμανία χωρίς σοσιαλισμό. Με το σύνδρομο της "προοδευτικότητας" να προσλαμβάνει την τερατώδη μορφή του μετά το 1985. Και έγινε τρόπος αντίδρασης και διαβατήριο για την Ελλάδα των ελάχιστων ευκαιριών και των πολλών αναγκών.
Από την άλλη πλευρά μια μόνιμα κατακερματισμένη ΝΔ, μόνιμα ατυχήσασα από τους ανίκανους, ανεπάγγελτους και αβέλτερους αρχηγούς της, δεν μπόρεσε ουδέποτε μετά την αποχώρηση του Κωνσταντίνου καραμανλή του πρεσβύτερου, να αρθρώσει σαφή φιλελεύθερο λόγο και ολίσθησε σ' ένα φθηνό λαικισμό με φιλελεύθερο επίχρισμα στον πολιτικό της λόγο, συμβάλλοντας έτσι στην κακοδαιμονία της πολιτικής και της κοινωνίας.
Με αυτή τη "φτιαγμένη" ιδεολογική λογική και με το αδιέξοδο μπροστά τους, έμφοβοι οι πολλοί Ελληνες γίνονται θεατές της φαιδρότητας της πολιτικής, ανίκανοι να αντιδράσουν αν και προσκρούουν στον αμείλικτο ρεαλισμό της πολιτικής απάτης, οπότε παθητικά δέχονται το βιασμό της νοημοσύνης τους και το άδειασμα της τσέπης τους, για να καλύψουν τα κενά του κρατικού κορβανά, που για χρόνια "άρμεγαν" οι αυτόκλητοι σημερινοί "σωτήρες" της χώρας!...