Κύριαρχος για δεκαετίες ο δικομματισμός στην Ελλάδα. Και με ταυτότητα: Homo Passocus Neodimocraticus. Δύο πρώην μεγάλα και "πολυσυλλεκτικά" κόμματα μεν, μια ιδεολογία δε. Με κοινή εν πολλοίς θεώρηση των πολιτικών πραγμάτων. Και επ' εσχάτοις, με κίνδυνο να απωλέσουν την εξουσία, με ταυτόσημες απόψεις και αντιδράσεις. Κι ας εγείρονταν τόσα χρόνια διαφωνίες. Κι ας εκδηλώνονταν επιφατικές συγκρούσεις, που μόνο πρόσφορο έδαφος για κοινωνιολογική έρευνα δημιουργούσαν ο Homo Passocus Neodimocraticus βρίσκεται ήδη στον...προθάλαμο του πολιτικού του θανάτου, και παρά την εναγώνια προσπάθειά του να "κρατηθεί" στην πολιτική ζωή του τόπου, είναι έτοιμος να αναφωνήσει: That's all folks!
του Στέλιου Συρμόγλου
Δύο κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Μια "λειτουργία" ατελεύτητης πολιτικής φλυαρίας μ' όλα τα δομικά χαρακτηριστικά της μικροαστικής νοοτροπίας και με την ίδια επωδό των παρελθοντολογικών φανφαρονισμών, που συντηρούσαν τον διπολισμό. Με κάλπικο διανοουμενισμό στους κόλπους τους, που ενδυόταν τα άμφια του αρχιερέα τελετουργώντας το τίποτα. Με σύγκλιση στόχων και σύμπλευση συμφερόντων.
Με το υγιές διπολικό σύστημα οι προηγμένοι λαοί πέρασαν το καθαρτήριό τους. Και πρόκοψαν. Με το δικομματισμό στην Ελλάδα, τις τελευταίες δεκαετίες, ανακαλύψαμε την κόλαση. Δαντικοί εραστές χωρίς οβίδιους οδηγούς, ρίξαμε στο κολαστήριο όλες τις προυποθέσεις της κάθαρσής μας. Και οι επίμονοι εκφραστές του δικομματισμού μ' όλες αλίμονο, τις θανάσιμες αρετές του Αλκιβιάδη και του Ηρόστρατου, έριξαν το κόκκαλο στο μύλο των "ανήσυχων" πνευμάτων μας, για να έχουν άλεσμα κι απασχόληση. Αυτή η έμμεση, άνωθεν, άδεια αλεστικής λειτουργίας, ήταν αρκετή ώστε η ευρηματικότητά μας να αναρτήσει έξω από τα μαγαζιά των ιδεών και των- ισμών την πινακίδα "μπείτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δίνετε".
Το σκηνικό στο πεδίο της πολιτικής μάχης είχε συμπληρωθεί με τα "εκσυγχρονιστικά" φιλελεύθερα ανοίγματα Σημίτη και τους...ακκισμούς Καραμανλή πρός τους σοσιαλιστές και αριστερούς συντρόφους. Το αποτέλεσμα: Φιλελεύθερη "αριστεροβλεπούσα" ΝΔ εναντίον "φιλελέυθερου" ΠΑΣΟΚ. Και στα...σαλόνια της διαπλοκής ο δικομματισμός να προσφέρει θέαμα "στρήπ-τηζ", απογυμνωμένος από ιδέες και οράματα. Με τις συνειδήσεις των πολιτικών να εκδιπλώνονται. Γιατί η συνείδηση, που είναι η αντιξοότητα του εαυτού μας, για να εμφανιστεί ως υπέρβαση με ήθικό εύρος, είναι το χρέος. Και το χρέος των "αναρριχητικών" του διπολισμού, αποροφάται ακόμα και σήμερα μαζί με την κάπνα των πούρων Αβάνας, από τα συστήματα εξαερισμού των σαλονιών της διαπλοκής. Και ο Homo Passocus Neodimocraticus απέκτησε έτσι εύκαμπτη σπονδυλική στήλη, για να ανταποκρίνεται στις επικύψεις που του επιβάλλει η διαπλοκή!..
Και ήταν δύσκολη η πολιτική για επίδοξους ποδηγέτες εκτός του δικομματικού παιχνιδιού. Για όσους τόλμησαν να διεμβολίσουν το δικομματικό σύστημα. Και κατά καιρούς όσοι το είχαν επιχειρήσει διεπίστωναν ότι αυτό που απομένει είναι όχι το όνειρο, αλλά το ίζημα του ονείρου, η φθορά, ένας πολιτικός βρυχηθμός, που γινόταν τρυπάνι ακουστικών πόρων...
Ο Homo Passocus Neodimocraticus δεν επέτρεπε παρεκλίσεις και αποκλίσεις. Αντιδρούσε στις πολιτικές αναρριχήσεις εκτός των τειχών του. Επέτρεπε μόνο τις...καταδύσεις στα βαθιά νερά των των πολιτικών ναυαγίων. Και επιδίωκε συστηματικά το άνοιγμα των ασκών του πάθους του λαού, που ωστόσο εγκυμονούσε πάντα κινδύνους για το μέλλον των λαικιστών. Και διόγκωνε το κράτος, που υποκαταστούσε την κοινωνία. Έτσι καταργήθηκε η κοινοτική ζωή στην Ελλάδα και μοιραία κατέληξε στον κρατισμό. Ακόμα και η Εκκλησία, ο κατεξοχήν κοινοτικός θεσμός της κοινωνίας των ψυχών, περιέπεσε σε οικονομικό παράρτημα του κράτους.
Σημεία των καιρών, θα αντιτάξει κάποιος. Οι καιροί ωστόσο δεν στέλνουν ενός τύπου μόνο σημεία. Εμείς επιλέγουμε αυτά που ταιριάζουν στην αδράνειά μας. Και το κάνουμε για χρόνια! Υπήρξε ίσως μια κόπωση του κοινωνικού σώματος και αφέθηκε στις θωπείεςτου χεριού του Homo Passocus Neodimocraticus, που ήταν εντούτοις φτιαγμένο από ψυχρό ατσάλι!
Ο "δολοφόνος" της κοινωνίας είναι το υπερτροφικό κράτος. Ο Homo Passocus Neodimocraticus είναι ο...ηθικός αυτουργός. Ο αιώνας που πέρασε έχει να επιδείξει κρατικοποιημένες κοινωνίες που οδηγήθηκαν στο μαρασμό. Κι ωστόσο οι νεοέλληνες είχαν παύσει να "επικαλούνται" το Θεό και "επικαλούνταν" μέχρι πρόσφατα το κράτος, τον πρωθυπουργό, τον υπουργό, τον νομάρχη ή όποιον άλλον κομματικό τοπάρχη. Σ' αυτούς ανέθετε για χρόνια ο νεοέλληνας τις ελπίδες του για "σωηρία". Και οδηγήθηκε άσφαλτα στην καταστροφή! Κι αυτή η η διαδικασία της κρατικοποίησης της κοινοτικής ζωής ήταν η θεμελιώδης αιτία για την πνευματική πενία, που μαζί με τη σημερινή ένδεια, μαστίζουν τη χώρα μας. Περιστασιακές πλειοψηφίες στη Βουλή, περιστασιακοί περαστικοί από τις κορυφές της εξουσίας, προσδιόριζαν και προσδιορίζουν την ποιότητα της ζωής, ερήμην της κοινωνίας, διότι η κοινωνία "μούδιασε" και ασθμαίνει.
Επιτέλους ας μη μιλάμε για "κυρίαρχο λαό", αλλά και για "κυρίαρχη κοινωνία". Δεν μπορεί να υπάρχει λαός με πεθαμένη την κοινωνία του, δηλαδή με νεκρωμένο το πνεύμα του. Δεν είναι τα πάντα πολιτική. Κι αν η πολιτική δεν συμβαδίζει με την αισθητική, τότε προσμετράμε συνέπειες και αστοχίες. Η καθολική πολιτικοποίηση του κοινωνικού σώματος είναι αρρώστια κι όχι υγεία. Η ζωντανή κοινωνία είναι κοινωνία προσώπων. Και μόνο μέσα στην κοινωνία των προσώπων οικεί το πνεύμα, όχι στην κοινωνία των επαιτών του κράτους, των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, των κρατικών χορηγών και των εμμονών του Homo Passocus Neodimocraticus, που είναι συνώνυμος με την κατάντια του τόπου, αφού απεδείχθη ανίκανος και "κατεργάρης" στα διαχειριστικά του καθήκοντα, που του τα είχε αναθέσει εν τη αγνοία της η κοινωνία.
Και είναι η ίδια κοινωνία που πρέπει να τον...βοηθήσει να απαλλαγεί από την "αγωνία" της επιβίωσής του στο ματαιόδοξο πολιτικό κόσμο... Έχοντας εξαντλήσει όλες τις δυνάμεις του, ώστε να εμφανίζεται πλέον ως πεισιθανάτιo πολιτικό σύστημα, ο Homo Passocus Neodimocraticus πεθαίνει, όσο κι αν από το...νεκροκράβατο του προσπαθεί την ανάκαμψή του και την "παλινόρθωσή" του. Η εποχή των Βουρβόνων πέρασε! That's all folks...The End!
του Στέλιου Συρμόγλου
Δύο κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Μια "λειτουργία" ατελεύτητης πολιτικής φλυαρίας μ' όλα τα δομικά χαρακτηριστικά της μικροαστικής νοοτροπίας και με την ίδια επωδό των παρελθοντολογικών φανφαρονισμών, που συντηρούσαν τον διπολισμό. Με κάλπικο διανοουμενισμό στους κόλπους τους, που ενδυόταν τα άμφια του αρχιερέα τελετουργώντας το τίποτα. Με σύγκλιση στόχων και σύμπλευση συμφερόντων.Με το υγιές διπολικό σύστημα οι προηγμένοι λαοί πέρασαν το καθαρτήριό τους. Και πρόκοψαν. Με το δικομματισμό στην Ελλάδα, τις τελευταίες δεκαετίες, ανακαλύψαμε την κόλαση. Δαντικοί εραστές χωρίς οβίδιους οδηγούς, ρίξαμε στο κολαστήριο όλες τις προυποθέσεις της κάθαρσής μας. Και οι επίμονοι εκφραστές του δικομματισμού μ' όλες αλίμονο, τις θανάσιμες αρετές του Αλκιβιάδη και του Ηρόστρατου, έριξαν το κόκκαλο στο μύλο των "ανήσυχων" πνευμάτων μας, για να έχουν άλεσμα κι απασχόληση. Αυτή η έμμεση, άνωθεν, άδεια αλεστικής λειτουργίας, ήταν αρκετή ώστε η ευρηματικότητά μας να αναρτήσει έξω από τα μαγαζιά των ιδεών και των- ισμών την πινακίδα "μπείτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δίνετε".
Το σκηνικό στο πεδίο της πολιτικής μάχης είχε συμπληρωθεί με τα "εκσυγχρονιστικά" φιλελεύθερα ανοίγματα Σημίτη και τους...ακκισμούς Καραμανλή πρός τους σοσιαλιστές και αριστερούς συντρόφους. Το αποτέλεσμα: Φιλελεύθερη "αριστεροβλεπούσα" ΝΔ εναντίον "φιλελέυθερου" ΠΑΣΟΚ. Και στα...σαλόνια της διαπλοκής ο δικομματισμός να προσφέρει θέαμα "στρήπ-τηζ", απογυμνωμένος από ιδέες και οράματα. Με τις συνειδήσεις των πολιτικών να εκδιπλώνονται. Γιατί η συνείδηση, που είναι η αντιξοότητα του εαυτού μας, για να εμφανιστεί ως υπέρβαση με ήθικό εύρος, είναι το χρέος. Και το χρέος των "αναρριχητικών" του διπολισμού, αποροφάται ακόμα και σήμερα μαζί με την κάπνα των πούρων Αβάνας, από τα συστήματα εξαερισμού των σαλονιών της διαπλοκής. Και ο Homo Passocus Neodimocraticus απέκτησε έτσι εύκαμπτη σπονδυλική στήλη, για να ανταποκρίνεται στις επικύψεις που του επιβάλλει η διαπλοκή!..Και ήταν δύσκολη η πολιτική για επίδοξους ποδηγέτες εκτός του δικομματικού παιχνιδιού. Για όσους τόλμησαν να διεμβολίσουν το δικομματικό σύστημα. Και κατά καιρούς όσοι το είχαν επιχειρήσει διεπίστωναν ότι αυτό που απομένει είναι όχι το όνειρο, αλλά το ίζημα του ονείρου, η φθορά, ένας πολιτικός βρυχηθμός, που γινόταν τρυπάνι ακουστικών πόρων...
Ο Homo Passocus Neodimocraticus δεν επέτρεπε παρεκλίσεις και αποκλίσεις. Αντιδρούσε στις πολιτικές αναρριχήσεις εκτός των τειχών του. Επέτρεπε μόνο τις...καταδύσεις στα βαθιά νερά των των πολιτικών ναυαγίων. Και επιδίωκε συστηματικά το άνοιγμα των ασκών του πάθους του λαού, που ωστόσο εγκυμονούσε πάντα κινδύνους για το μέλλον των λαικιστών. Και διόγκωνε το κράτος, που υποκαταστούσε την κοινωνία. Έτσι καταργήθηκε η κοινοτική ζωή στην Ελλάδα και μοιραία κατέληξε στον κρατισμό. Ακόμα και η Εκκλησία, ο κατεξοχήν κοινοτικός θεσμός της κοινωνίας των ψυχών, περιέπεσε σε οικονομικό παράρτημα του κράτους.
Σημεία των καιρών, θα αντιτάξει κάποιος. Οι καιροί ωστόσο δεν στέλνουν ενός τύπου μόνο σημεία. Εμείς επιλέγουμε αυτά που ταιριάζουν στην αδράνειά μας. Και το κάνουμε για χρόνια! Υπήρξε ίσως μια κόπωση του κοινωνικού σώματος και αφέθηκε στις θωπείεςτου χεριού του Homo Passocus Neodimocraticus, που ήταν εντούτοις φτιαγμένο από ψυχρό ατσάλι!
Ο "δολοφόνος" της κοινωνίας είναι το υπερτροφικό κράτος. Ο Homo Passocus Neodimocraticus είναι ο...ηθικός αυτουργός. Ο αιώνας που πέρασε έχει να επιδείξει κρατικοποιημένες κοινωνίες που οδηγήθηκαν στο μαρασμό. Κι ωστόσο οι νεοέλληνες είχαν παύσει να "επικαλούνται" το Θεό και "επικαλούνταν" μέχρι πρόσφατα το κράτος, τον πρωθυπουργό, τον υπουργό, τον νομάρχη ή όποιον άλλον κομματικό τοπάρχη. Σ' αυτούς ανέθετε για χρόνια ο νεοέλληνας τις ελπίδες του για "σωηρία". Και οδηγήθηκε άσφαλτα στην καταστροφή! Κι αυτή η η διαδικασία της κρατικοποίησης της κοινοτικής ζωής ήταν η θεμελιώδης αιτία για την πνευματική πενία, που μαζί με τη σημερινή ένδεια, μαστίζουν τη χώρα μας. Περιστασιακές πλειοψηφίες στη Βουλή, περιστασιακοί περαστικοί από τις κορυφές της εξουσίας, προσδιόριζαν και προσδιορίζουν την ποιότητα της ζωής, ερήμην της κοινωνίας, διότι η κοινωνία "μούδιασε" και ασθμαίνει.
Επιτέλους ας μη μιλάμε για "κυρίαρχο λαό", αλλά και για "κυρίαρχη κοινωνία". Δεν μπορεί να υπάρχει λαός με πεθαμένη την κοινωνία του, δηλαδή με νεκρωμένο το πνεύμα του. Δεν είναι τα πάντα πολιτική. Κι αν η πολιτική δεν συμβαδίζει με την αισθητική, τότε προσμετράμε συνέπειες και αστοχίες. Η καθολική πολιτικοποίηση του κοινωνικού σώματος είναι αρρώστια κι όχι υγεία. Η ζωντανή κοινωνία είναι κοινωνία προσώπων. Και μόνο μέσα στην κοινωνία των προσώπων οικεί το πνεύμα, όχι στην κοινωνία των επαιτών του κράτους, των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, των κρατικών χορηγών και των εμμονών του Homo Passocus Neodimocraticus, που είναι συνώνυμος με την κατάντια του τόπου, αφού απεδείχθη ανίκανος και "κατεργάρης" στα διαχειριστικά του καθήκοντα, που του τα είχε αναθέσει εν τη αγνοία της η κοινωνία.
Και είναι η ίδια κοινωνία που πρέπει να τον...βοηθήσει να απαλλαγεί από την "αγωνία" της επιβίωσής του στο ματαιόδοξο πολιτικό κόσμο... Έχοντας εξαντλήσει όλες τις δυνάμεις του, ώστε να εμφανίζεται πλέον ως πεισιθανάτιo πολιτικό σύστημα, ο Homo Passocus Neodimocraticus πεθαίνει, όσο κι αν από το...νεκροκράβατο του προσπαθεί την ανάκαμψή του και την "παλινόρθωσή" του. Η εποχή των Βουρβόνων πέρασε! That's all folks...The End!